พระมารและความเป็นพระราชาในพระธรรม : หน้า 234/244

ประโยค๑ - คำฉันพระมิผุ้งปัริฐถูก ถอัก พั้ทเปล อกล (๓) หน้าที่ ๒๓๔ เรื่องมาร ๔๖.๑๔๕/๑๑ ตั้งแต่ มาริ ปาฏิ มาติ ภาควิโด ปรีวิตูกำ เป็นดังไป มาริ อ. มาริ ปาฏิ มาติ ญดวา ทราบแล้ว ปรีวิตูกำ ซึ่งอันทรงปรีวิตก ภาวดา แห่งพระผู้มีพระภาคเจ้า ตัน ฉนุตวา คิดแล้วว่า สมโณ อ. พระสมณ โคดม ผู้โคดม จินตลี สทรง พระดำริแล้วว่า ( มยา) อนึ่งรา สุกกุ นู โป อาน หรือหนอแล การดู เพื่ออันองค์บุคคลให้กระทำ รุข์ ซึ่งความเป็นแห่งพระราชา อดิ ดังนี้ อิติ ในกาลนี้ ( โส สมโณ โคดม) อ. พระสมณะ ผู้โคดมนนั้น การดูโค จักรทรงเป็นผู้ใคร่ อนึ่งบุคคลให้กระทำ รุข์ ซึ่งความเป็นแห่งพระราชา ภวัสสติ ถี่เป็น อ. รุขุ นาม ชื่อ อ. ความเป็นแห่งพระราชา เอต นั้น ปามฐฐาน เป็นสถาน เป็นที่ตั้งแห่งความเมามา ( โคติ ) ย่อมเป็น ( ตสุส สมณสุข โคม สุส ) เมื่อพระสมณะผู้โคดมนนั้น การนุสรสุทรงบุคคลให้ กระทำอย่าง รุข์ ซึ่งความเป็นแห่งพระราชานั้น ( มยา) อันเรา สุกกุ อน ลิติ เพื่ออันใช้ โอกาส ซึ่งโอกาส อน อ. เรา คุณามิ จะไป อุดสาห ยังความอาจภูมิขึ้น ชนสุสาม จักให้เกิด อสุส สมณสุข โคดมสุส แก่พระสมณะผู้โคดมนนั้น อิติ ดังนี้ อุปสงมิตวามาเข้าไปฝ่าแล้ว สุตาวี ซึ่งพระศาสดา อาหาร กรรมทูล