การเข้าใจธรรมชาติแห่งทุกข์และสุขในพระพุทธศาสนา : หน้า 85/244

ไม่พึงโทษ อิติ ดั่งนี้เป็นฉน โหด วางมมีตำ สมมติสิจงอ อ. สมมติสิจงโลใจ พุทธโมโล โลโจ โคตโธ อิตถิภาคิ อัน ต่างด้าวจะอันมีคำว่า อ. พราหมณ์จริง อ. กษัตริย์จริง ดังนี้เป็นต้น (โหด) วา งามมิกาม ทุจิตฉง อ. ทุจิตสิว่าฉอา วฎคู อ. เรื่องนี้น่าจะเทียม สุจริต เป็นเครื่องจริง (โหด) ย่อมเป็น อญฺญ์ วา งามมีตาม สุจจา แห่งอัจก่อ ท. อิมสาเหล่านี้ สพพสิปี แม้ ทั้งปวงมาน ปกท อ. บท ท. ดูโร่ อนิมบกว่า ทุกข์ อ. ทุกข์ อิสลุงเป็นธรรมชาติจริงอันปะเสริฐ (โหด) ย่อมเป็น อิตถาวโย ดังนี้เป็นต้น เสฏฺฐา นาม ชื่อว่าบทประเสริฐที่สุด (ทุกสุข โยคาวเรน ) ปริสานติพุทผเดน เพราะอรรถคือความที่แห่งทุกข์ เป็นธรรมชาตินั้นพระ โโยวาจพึงกำหนดรู้ (สมุหสม โโยวาณเรน ) ปกทพุทผเดน เพราะอรรถคือความที่แห่งสุขย์ เป็นธรรมอันพระ โยคาวพิงะ (นิไธรสุด โโยวาณเรน ) สุจิตาพุทผเดน เพราะ อรรถคือความที่แห่งนิธโร เป็นธรรมอันพระโยคาวพิงจะทำให้แจ้ง (มคศส โโยวาณเรน ) ภวดพุทผเดน เพราะอรรถคือความที่แห่ง มรรค เป็นธรรมอันพระโยคาวพิงให้เจริญ เอากปฏิคนุณุณ จ เพราะอรรถว่าอันแทตลอดด้วยญาณอันเดียวด้วย ตกปฏิคนุณุณ