พระธรรมปาฏิหาริย์และความเป็นอันเดียวกัน : หน้า 227/244

ประโยค - คำฉันพระธรรมปาฏิหาริย์ถูกต้อง ยกศัพท์เปิด ภาค ๑ - หน้าที่ 227 เอกโต วาสิติ อ. อนันบุตร ผู้นี้อยู่ ซึ่งสหาย ผู้นิสรูปอย่างนี้อยู่ โดยความเป็นอันเดียวกัน ยุคดี ควรแล้ว ( ปุคคลสุด) เมื่อบุคคล อดุลคุโรส ไม่ได้อย ( เอารูป สหาย) ซึ่งสหายผู้รู้อย่างนี้ เอก- จิรยากโว อ. ความเป็นอันดีอันเที่ยวไปแห่งบุคคลผู้เดียวเทียว เสยใย เป็นการประกเสริฐกว่า ( โทติ) ย่อมเป็น อิตติ ดั่งนี้ อภิส ได้ทรงภาษิตแล้ว คาถา ซึ่งพระคาถา ท. นาควาคู ในนาวรรครร อิมา เหล่านี้ว่า ลด ถว้า ( ปุคคลโล) อ. บุคคล ลดถ ได้ สหาย ซึ่งสหาย นิพนธ์ ผู้นิสปัญญาเป็นเครื่องรักษาชีวิตตน ลภวิธีทิ ผู้มธรรมเป็นเครื่องอยู่ยั่งประโยชน์ ให้สำเร็จ ธีร ผู้เป็นนักปราชญ์ จร ผู้ที่อวไป ลภิติ กับ ( อุตตนา ) ด้วยตนไซร้ ( โส ปุคคลโล) อ. บุคคลนั้น อภิสยู พึงครองจำแล้ว ปราศจากิ ซึ่งอันตรายเป็นเครื่องนอนรอบ ท. ลภพานี ทั้งปวง อุตตโมน เป็นผู้มีใจเป็นของ ตน สติมา เป็นผู้มิสด ( หฤติวา ) เป็น จรยู พึงเที่ยวไป เตน สหายยนะ ด้วยสหายนั้น อ หากว่า ( ปุคคลโล) อ. บุคคล โน อนกน ไม่พึงได้ สหาย ซึ่งสบาย นิไบ ผู้มีปัญญาเป็น เครื่องรักษาชีวิตตน ลาภวิธีทิ ผู้ธรรมเป็นเครื่องอยู่ อันยังประโยชน์ให้สำเร็จ ธีร ผู้เป็นนักปราชญ์ จร