กรรมและสมณะในปรัชญาพุทธศาสนา : หน้า 148/244

ประโยค - คำืนพรหมปทุธถูกชก ยกพักเปลอ ภาค ๓ - หน้าที่ 148 กรรมสะอาด (โหติ) ย่อมเป็น วาจาจมุ่ อ. วาจา กรรม (เตส สมนานา) ของสมณะ ท. เหล่านั้น อนาวิณ เป็นกรรมไม่มุ่ (โหติ) ย่อมเป็น มิโนมุ่ อ. มิโนกรรม(เตส สมนานา) ของสมณะ ท. เหล่านั้น สุวิชฺชุ เป็นกรรมหมดจดวิสัยด้วยดี แล้ว (โหติ) ย่อมเป็น สมญา อ. สมณะ ท. มม ของดีฉัน ตติลา เป็นผู้ซึ่งกับด้วยสมณะนั่น (โหนตุ) ย่อมเป็น (สมณา) อ. สมณะ ท. วิมา เป็นผู้มีมกนับไปปรากแล้ว สงฺมุตตตา วา เป็นผู้มี รัศมีเพียงดังว่ารังมืองของสงฺมและแก้วงฺดา สุขา เป็นผูหมดจดแล้ว อนุสรพารีนา ในภายในและภาย นอก ปุณฺณา เป็นผู้เต็มแล้ว ธมมที ด้วยธรรม ท. สุขาติ อันหมดจดแล้ว (โหนตุ) ย่อมเป็น สมญา อ. สมณา ท. วิลา เป็นผู้มกนานิไปปรากแล้ว สงฺมุตตตา วา เป็นผู้มี รัศมีเพียงดังว่ารังมืองของสงฺมและแก้วงฺดา สุขา เป็นผูหมดจดแล้ว อนุสรพารีนา ในภายในและภาย นอก ปุณฺณา เป็นผู้เต็มแล้ว ธมมที ด้วยธรรม ท. สุขาติ อันหมดจดแล้ว (โหนตุ) ย่อมเป็น สมญา อ. สมณะ ท. วิมา ของฉัน ตติลา