พระธรรมปิฎกชุนาลี ๔ - หน้า ๔ : หน้า 6/227

ประโยคบทธ. พระธรรมปิฎกชุนาลี ๔ - หน้า ๔ ทั้งหลาย มิใช่แต่ในวันนี้เท่านั้น, ถึงในกาลก่อน สารีบุตรเป็นผู้ กตัญญูเวทเหมือนกัน" ดังนี้แล้ว เพื่อประกาศความนั้น จึงรัส อั-นิยติชาดก ในทุกบทนี้ ให้พิสูจน์ว่า :- "เสนาหมู่ใหญ่ อ้ายก็อัลจิตติคุมารา ร่ำรวย ทั่วกันแล้ว ได้ให้ช้างจับพระเจ้าโศกทั้งเป็น ผู้ไม่พอพระพายด้วยราษฎรยบัติ, ภิกษุผู้จึงพร้อมด้วย นิสัยอย่างนี้ เป็นผู้มีความเพียรอันบริสุทธิ์แล้ว อริญญกษัตธรรมาอยู่, เพื่อบรรจงธรรมเป็นแดนแก่ม จากโยคะ พึงบรรจุธรรมเป็นที่สันในแห่งสังโยชน์ ทังปวงโดยลำดับ." ได้อนุว่า ช่างตัวหนึ่งเที่ยวไปด้วยเดียว รู้รูปกระทั่งพระฉัทพาะงไม้ ทำแล้วแก่น โดยภาวะคือทำให้ทายหายโรค แล้วให้ลูกช้างตัวขาว ปลอด ในครั้นนั้น ได้เป็นพระสารีบุตรเถระแล้ว [ ภิกษุรอเป็นผู้ว่าง่ายอย่างพระราชเถร ] พระศาสดารัชมรัศวาทปรมราพระเกศอย่างนั้นแล้ว ทรง ปรารถนาพระราชเถร ตรัสว่า " ภิกษุทั้งหลาย ธรรมกถิ์ภิกษุเป็น ผู้ว่าง่ายเหมือนรถพร, เมออาจอีีชี้โทษกว่าก่อนอยู่ ก็ไม่ควรกโธร อัญง ควรเห็นบุคคลผูให้โอวาท เหมือนบุคคลผูบอกมทรัพย์ให้ฉะนั้น " ดังนี้แล้ว เมื่ออาจะทรงสนับสนุนธรรม ได้รัสพระฉากนี้ว่า:- ๑. ข. ชา. ๒๗/๑/๕๓. ทุติยกถา. ๓/๑/๒๓