อายุและการเจริญในพระพุทธศาสนา : หน้า 182/227

ประโยค๒ - พระบัณฑิตทศพลแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 180 อายุทั้งหลาย ท่านทั้งหลายของดู ได้ยินว่า อายุวัฒนุพิงตายใน วันที่ ๓ บัดนี้อายุวัฒนุพิงตนัน (จำอยู่ ๑๒๐ ปี) อนุชาส ๕๐๐ คนแนวคลาดเที่ยวไป; เหตุเครื่องธาริญาของสัตว์เหล่านี้ เห็นจะมี." พระศาสดาสเต้มแล้วตรัสถามว่า "ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ พวกเธอนั่งประชุมกัน ด้วยเรื่องอะไรหนอ ? เมื่อภิกษ์ทั้งหลาย กรมกล่าวว่า " ด้วยเรื่องชื่ออ," จึงกรัวว่า " ภิกษุทั้งหลาย อายเจริญ อย่างเดียวเท่านั้นก็หาไม่, ก็สัตว์เหล่านี้ไหวว่าจะพระคุณ ย่อมเจริญ ด้วยเหตุ ๕ ประการ พันจักษ์อันตราย, จำรงอยู่จนตลอดอายุที่เดียว " ดังนี้แล้ว เมื่อจะทรงสืบอนุสนิทแสดงธรรม จึงกรัวพระคาถานี้ว่า :- " ธรรม ๔ ประการ คือ อายู วรรณะ สุขะ พละ เจริญแก่กุฎิอุณกรีอย่างปกติ ผู้อ่อนน้อม ท่านผู้อธิษฐานเป็นนิมิต." [ แก่ธรรม ] บรรดาทบทเหล่านั้น กล่าวว่า อภิวนทิลิสสุด คือ ผู้ให้เป็นปกติ ได้แก่ ผู้อบรมวยก็คือการไหว้น้อง ๆ. บทว่า อุตตุปาเอโลน ความว่า แก่กุฎิหลังผู้อ่อนน้อมหรือผู้อายานเป็นนิมิต ด้วยการกราบไหว้ แม้ในภิกษุหนุ่มและสามเณรบวงในวันที่นั้น, ก็หรือแก่บรรพชิตผู้อ่อน น้อมหรือผู้อบาเป็นนิมิต ด้วยการกราบไหว้ในท่านผู้แก่กว่าโดยบรรพชา หรือโดยอุปลสมบัติ (หรือ) ในท่านผู้บรรลุด้วยคุณ. สองบว่า จุตตโร ธมมา ความว่า เมื่ออายุเจริญอยู่, อยู่นั้น