พระธรรมวัฏฏะฉบับแปล ภาค ๔ - หน้า 188 : หน้า 190/227

ประโยค – พระธรรมวัฏฏะฉบับแปล ภาค ๔ - หน้า 188 [ ฤกษ์ครุฑรบูรณ์หนี้พวกภูมิญูไปเยี่ยมอิศา ] เขาไปที่อยู่ของภูมิญูเหล่านั้นกับภิกษุเหล่านั้น ภาวะตบปฏิบัติเป็นอันดี ยังพวกภูมิญูให้รากไกร่อย่างยิ่ง โดยล่วงไป ๒ เดือน ปรากฏเนะไปเยี่ยมอิศา คิดว่า “ถ้าเราจักอำพวกพระผู้มีเจ้า พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลาย จ๊กไม่โลภเรา เราจักไม่อำลา” ดังนี้ แล้วก็ไม่บอกแก่มิภูมิญูเหล่านั้นเลยออกไปแล้ว ทราบว่า ข้อที่เขาไม่บอกพวกภูมิญูเหล่านั้นก็ไปนั่น ได้เป็นความผิดพลาดอย่างขนาดใหญ่ กิเลนอหนทางไปของบรรดานั้น มีอยู่แห่งหนึ่ง ในวันที่ ๓ เป็นวันของโจร ๕๐๐ คน ผู้ทำการบนบานเทววว่า “ผู้ใด้กั้นเข้าสู่นี้ พวกเราจักฆ่าผู้คนนั้นแล้ว ทำพลีกรรมเด่าน ด้วยเนื้อและเลือดของผู้นั้น แหละ” แล้วอยู่ในงั้น [ เมากุ๋โจรจับในกลางดง ] เพราะฉะนั้น ในวันที่ ๗ หัวหน้าโจรขึ้นต้นไม้ว่าดูพวกมนุษย์ เห็นบรรดานั้นเดินมา จึงได้ให้สัญญาแก่พวกโจร โจรเหล่านั้นรู้ความที่บรรดานั้นเข้าสู่กลางดง จึงล้อมจับเขา ทำการผู้อย่างมั่นคง สีไฟด้วยไม้ไฟ ขณะฟืนก่อเป็นกองไฟใหญ่ เสียมหลาไว้ บุญนั้นเห็นก็ย่อโจรเหล่านั้น จึงว่าว่า “นาย ในที่นี้ ข้ามเข้าไม่เห็นหมูและเนื้อเป็นต้นเลย เหตุไร พวกท่านจึงทำหลวงนี้ ?” พวกโจร พวกเราจักฆ่าเจ้า ทำพลีกรรมแกเทวดา ด้วยเนื้อและเลือดของเจ้า บูรพนี้ถูกบรรณีภูมิญูคุกคาม มีไดัคิดถึงอุปกรณ์นั้นของพวกภูมิ]