ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค/ข้อความที่อ่านได้จากภาพนี้คือ:
ประโยค/เรื่อง: พระธีมมาภูมิถามแปล ภาค ๔ - หน้า 70
เพราะความที่เขาเอานำยากากอันเป็นคนซึ่งเหลืออำนาจลูกจันมีรสชม ซึ่งมาสนิทชิดอกซาใน ย ๕๐๐ ดื่มแล้ว จิงกรองด้วยผ้าปลอกปอก่า ๆ เป็นเหมือนเมานำหวาน ที่ร่วงเริดอยู่แล้ว" เมื่อจะทรงแสดงกิริยาของพาหล่านั้น อันพระโพธิสติอันองค์พระราชทรงสดับเสียงของพาหล่านี้นตรศาสมแล้ว ได้กราบทูลองค์พระราชา ตรัสว่าโลกาภาคนี้โดยพิสดารว่า:-
"ความเมาย่อมบังเกิดขึ้นพวกพา เพราะดื่มกินน้ำหางมิส้น้อยอันแลว แต่ความเมาย่อมไม่เกิดแก่มั่นทยม เพราะดื่มรสดีที่ประณีตนี้ บ้านแต่พระราชผู้เป็นจอมรจน นั้นเป็นสัตว์มีชิตเดียว ดื่มมีรสสน้อย อันสรั้นถูกต้องแล้ว ย่อมเมา, ส่วนม้าเขาในอาไทย ผู้เอาธระเสมอ เกิดในตระกูล (ที่ดี) ดื่มรสที่เลิศแล้วมาไม่"
แล้ว ตรัสว่า "กิฐุ้งหลาย สัตบูรณ์วันธรรมคือความโลกแล้ว ย่อมเป็นผู้ไม่มีวิกาเลย ทั้งในเวลาถึงสุข ทั้งในเวลาถึงทุกข์ อย่างนี้" เมือจะทรงสิโบอนสนในแสดงธรรมา ได้คร่ำพระคาถานี้ว่า:-
"สัตบูรณ์ทั้งหลายอ่อนวันในธรรมทั้งปวงแล, สัตบูรณ์ทั้งหลาย หากไม่มีผู้ใครถามมานไม่"
๑. ข. ชา. ๒๓/๒๕ ตฤกษกา ๑/๑๒๖
๒. อีกหนึ่ง แปลว่า สัตบูรณ์ทั้งหลาย ย่อมไม่พร่ำเพ because ความใครในกาม