พระธรรมปิฎกภาค ๕ - บทเรียนจากธรรม : หน้า 34/227

ประโยค - พระธรรมปิฎกภาค ๕ - หน้าที่ 32 เอามิในธรรม ย่อมเกิดขึ้นแก่อุปถัมภ์ของเรา มิตรของเรานั้นย่อม เปล่งออกมาดั่งนั้น เพราะปรารถนาภทานพิทักษ์ ดังนี้แล้ว เมื่อจะทรงสนองสนิทจงธรรม จึงรศพระคาถานี้ว่า : - " บุคคลผู้ถือเอามในธรรม มีใจผ่องใส ย่อม อยู่เป็นสุข บันเทิฏอย่างยินดีในธรรมที่พระอธิชา ประกาศแล้วทุกเมื่อ " [ แก้ธรรม ] บรรดาบาทเหล่านั้น กล่าวว่า ธมมปิติ ความว่า ผู้ถือเอามใน ธรรม อธิบายว่า ผู้มีธรรม ก็ชื่อพระธรรมนี้ อันใคร ๆ ไม่ อาจเพ้อจะดื่มได้ เหมือนดื่มข้าวอากาศเป็นต้น ด้วยภาคทะนะนะนั้น ก็ บุคคลถูกต้องโลภธรรม ๖ อย่าง ด้วยนามาย ทำให้แจ้งโดย ความเป็นอารมณ์ แทงตลอดอริยสัจทุกข์เป็นต้น ด้วยภิมาร บรรสุธรรมด้วยความกำหนดรู้เป็นต้น ชื่อว่าอิ่มคัมธรรม คำว่า สุข เสติ นี้ สมัว่าเป็นหัวข้อเทสนา อธิบายว่า อ่อนอยู่เป็นสุข แม้ว่าภิชาก ๔ บทว่า วิปปสนุนน คือ ไม่บุ่มบ่า ได้แก่ ไม่อุปาลส บทว่า อริปรปวติ ความว่า ในโพธิปักขิยธรรม อัน ต่างด้วยสติโภฐานเป็นต้น อันพระอธิชาเจ้าทั้งหลาย มีพระพุทธเจ้า เป็นต้น ประกาศแล้ว สองบทว่า สทา รมต คำว่า บัณฑิตผู้ถือเอามในธรรมเห็น นั่น มีใจผ่องใสอยู่ มาตามพร้อมแล้วด้วยความเป็นบัณฑิต