พระธัมนปัปฎิทินฉบับแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 128 : หน้า 130/227

ประโยค- พระธัมนปัปฎิทินฉบับแปล ภาค ๔- หน้าที่ 128 ภัณฑะเข้าไป. ที่นั่นคนบ้านนอกกล่าวว่าบูรษนี้ว่า "ท่านบ้าหรือหนอ แ ล? หรือไม่ได้โอาสเป็นที่เก็บหาปะ? น้ำผึ้งถึงค่าเม่นมากหนึ่ง ท่านง่าวว่า " ท่านรับอาปะพันหนึ่งแล้ว งให้ (รวงผึ้ง ฉัน), ชื่อว่าเหตุอะไรนั่น ?" บูรษ. ผูเจริญ ข้าพเจ้ารู้, ก็กรมของข้าพเจ้าด้วยน้ำผึ้งนี้มีอยู่, เพราะเหตุนี้้ ข้าพเจ้าจึงพูดอย่างนั้น. คนบ้านนอก. กรรมอะไร ? นาย. บูรษ. พวกข้าพเจ้ากำระเตรียมมหาทาน เพื่อพระวิปัสสีสัมมา-สัมพุทธเจ้า ผู้มีสมณะ ๖ ล้าน ๘ แสนเป็นบริวาร, ในมหาทานนั้นยังไม่มีน้ำผึ้งคิบอย่างเดียวเท่านั้น, เพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงอ้อนซื้อ (รวงผึ้ง) ด้วยอาการอย่างนั้น. คนบ้านนอก. เมื่อเป็นอย่างนั้น ข้าพเจ้าจำไม่ได้ว่าจะราคา, ถ้าม้าข้าได้ส่วนบุญในทานบ้างไซร้, ข้าพเจ้าจึงให้. บูรษ. นั้นไปบอเนือความนั้นเก่าเมืองแล้ว. ชาวเมืองทราบ ความที่พระราชาของเขมรตำรึง จึงรับส่งว่า " สาธุ ขอเขางเป็นผู้ได้ส่วน บุญ. พวกชาวเมืองนั้นมินัดกลูกษสัมมิพระพุทธเจ้าเป็นประมุขให้ นั่งแล้ว ถวายข้าวต้มและของเล่น ให้คนถาดทองคำอย่างใหญ่ ๆ ให้บิร่งผึ้งแล้ว. แม้กระบอกนม สัม อันมนุษย์นั้นแลนามเพื่อ ต้องการเป็นของกำนันมืออ้วน เขาทนบ่มสัมแม่นันลงในถาดแล้วเคล้ากับ น้้ำผึ้งนั้น ได้ความแก่กินสูงมีพระพุทธเจ้าเป็นประมุขจำเดิมแต่ ต้น. น้ำผึ้งนั้นทั้งถึงแก่กำเนุูกรูป ผู้รับเอานานพอความต้องการ.