พระสาริบุตรเถร: เรื่องราวในพระศาสนา : หน้า 105/227

ประโยค - พระธรรมปิฎกทัศนะแปล ภาค ๔- หน้าที่ 103 ๘. เรื่องพระสาริบุตรเถ*๖๗ [ ข้อความเบื้องต้น ] พระศาสนามีประทับอยู่ในพระเทศฉันท์ ทรงปรารถนาพระสาริบุตร- เถร ศรัสพระธรรมเทวนาคน์ว่า "ปฏิสนฺโธ" เป็นต้น. [ พระสาริบุตรถูกภิกษุมุงหนงี้ ] ความผิดศราว่า ในสัมมัยหนึ่ง ท่านพระสาริบุตร ออกประยา แล้ว ใครอะหลักไปสู่ที่อาริฯ จึงทูลสาระผู้มียภาค ภาวนังคนแล้ว ออกไปปกติด้วยบริวารของตน ภิกษุทั้งหลายผู้ปรากฏอยู่ ด้วยสมารถ ชื่อและโคตร โดยสมารถชื่อและโคตร แล้วจึงบอกให้กลับ ภิกษุ ผู้ไม่ปรากฏด้วยสมารถชื่อและโคตรรูปใดรูปหนึ่ง คิดว่า " โอหนอ พระเถรยกองค์ปราสัยกะเราบ้าง ด้วยสมารถชื่อและโคตรแล้วพึง ให้กลับ." พระเถรไม่ทันกำหนดดั่งท่าน ในระหว่างแห่งกุฬสูงเป็นอัมภก. แม้ภิกษุนี้ผู้อาศาดในพระเวรา ว่า " พระเถรไม่ยกย่องเรา เช่นพระอุทิ้งหลายนกฤษอื่น." มุมสังวาสภูมิของพระเถรถูกอีสะ ของภิกษุนั้นแล้ว แม้อยู่เหตุนัน ภิกษุนั้นก็ผูกอตามแล้วเหมือนกัน. ภิกษุนี้รู้ว่า " บัดนี้พระเถรจัดส่วงอุปวาริธร " จึงเข้าไปสับพระ ศาสนาภราบฏูลว่า "พระเจ้าข้า ท่านพระสาริบุตรประจารฆ่าพระองค์ เหมือนทำลายมหากฬุ ไม่ยังข้าพระองค์ให้อดโทษแล้ว หลิกไปสู่ที่ * พระมหาเถื่อน ป.ธ. ๕ วัดบวรนิเวศวิหาร แปลล.