การแสดงความเคารพต่อพระเคราะห์ : หน้า 140/227

ประโยค- พระธัมปทัฬฐถูกนำแปล ภาค ๕- หน้าที่ 138 เรือนนั่งแล้ว. ที่นั่นชนทั้งหลายวางงวายจูงเอาน้ำที่ปรุงด้วยเนสในใหม่ข้างหน้าเขาแล้ว นำ้สำหรับล้างมือม. [นายต้นพฤกษะกระบูชาเบื้องพระสาริฏฐ] ในขณะนั้น พระสาริฏฐเธอออกจากสมาบัติ พิจารณาทางเที่ยวภิกษาของตนว่า "วันนี้ เราจะไปที่ไหนหนอเเล?" เห็นยถาฯอเจ้านำในเรือนของนายต้นพฤกษะนั้น จึงใคร่ครวญ "บูรษนั้น ถักทาการสงเคราะห์เราหรือหนอเเล?" ว่า "เขาเห็นเราแล้ว จักทำการสงเคราะห์แก่เรา, ก็แล กุลบุตรนี่ ครั้นกระทำแล้ว จัดได้สมบัติใหญ่" จึงหมายวิริยะ ถืออุตร แสดงตนยืนอยู่ที่ประตูเรือนของนายต้นพฤกษะนั้นนั่นแล. นายต้นพฤกษะก็นั้น พอแฉะน้ำพระเคราะห์ก็มีดลเลือนใส คิดว่า "เราจะทำโขมตรมตามนาน, เรามนุษย์เสียเป็นอันมาก; บัดนี้ ในเรือนของเราตแต่งนายเจ้านำไว้, แลพระเคราะห์ก็มา ยืนอยู่ที่ประตูเรือนของเรา, เราถวายไทยธรรม แก่พระผู้เป็นเจ้าเสีในเวลานี้ก็ว่าว" ดังนั้น จึงนำอาวุธวางไว้ข้างหน้าออกไปแล้ว เข้าไปหาพระเคราะห์ ไว้แล้วฉันมณฑนให้ชั่วในเรือน เกลียดกลัวเจ้านำลงในบาตร ราดเนยใสในใหม่แล้ว ได้ยินพัดพระเคราะห์อยู่. ที่นั้น อธิษฐานเพื่อดื่มนายเจ้านำได้มีคำล่วง เพราะเขาไม่เคยได้ แล้วสิ้นเวลานาน. พระเคราะห์ร้อนธัยซัยของนายต้นพฤกษะก็นั้น จึงพูด กล่าวข้าว่า "อุบาสก ท่านงดดื่มนายของตนเอง.." เขาให้พัดในมือแก่ผู้อื่นแล้วดื่มนายตนเอง. พระเคราะห์พูดจะบูรบูรผู้พูดว่า "ท่านจงไป