ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระอิ่มปฏิญญากลายแปล ภาค ๕ หน้า ๓๖
ได้รับมอบกุญแจสูง มีพระพุทธเจ้าขึ้นเป็นประธานไว้ เพื่อฉันวันพรุ่งนี้
นี้ พรุ่งนี้ ชาวเมืองจักถวายทานกัน, แก่กันเลี้ยงภูมิสักคืนรึ? "
มหาทุกคน: คุณ ผมจะต้องการอะไรรกับภูมิล่ะ? ชื่อว่าความต้องการก็ญิเป็นของคนมีทรัพย์, ส่วนผมแม่ส่าว่าว่าวสารทะนานหนึ่ง เพื่อประโยชน์แก่ว่าวต้มพรุ่งนี้ ก็ไม่มี, ผมทำงานรับจ้างเลี้ยงชีพ, ผมจะต้องการอะไรรกับภูมิย?
ธรรมดาผู้ชายพึ่งเป็นผู้ออก, เพราะฉะนั้น ชายบัณฑิตนั้น เมื่อมาหาทุกคณะพูดว่า "ไม่มี" ก็ไม่เบื่อเลย ยังก่าวอย่างนี้ว่า "เพื่อนมหาทุกคณะ คนเป็นอันมาก ในเมืองนี้ บริโภคโภชนอย่างดี นุ่มผื่นนี้ละเอียด แต่งตัวด้วยเครื่องอารมณ์ต่าง ๆ นอนบนที่นอนกันส่งงาม ย่อมสวยสมบัติ กัน, ส่วนแก่ทำงานรับจ้างตลอดวัน ยังไม่ได้การแม้พอเต็มที่; เมื่อเป็นเช่นนี้ แกงไม่รู้สึกว่า "เราไม่ได้อะไร ๆ เพราะไม่ได้บุญอะไร ๆ ว่าแม่นในกาลก่อน."
มหาทุกคณะ: ผมทราบ คุณ.
บัณฑิต, เมื่อเช่นนั้น ทำไมบัณฑิตนี้เจริญไม่มาบุญล่ะ ? แกยังเป็นหนุ่ม มีเรียงแรงสมบูรณ์ แกแม่ทำงานจ้างแล้ว ให้ทานตามกำลัง จะไม่ควรหรือ?
มหาทุกคณะ: เมื่อชายบัณฑิตกล่าวอยู่ ถึงความสุขใจจึงพูดว่า "คุณจงลงบัญชีภีรษิกให้ผมบ้างสกัดหนึ่ง, ผมก็ทำงานจ้างอะไรสักอย่างแล้ว จักถอยภิกษาแก่วิรูปหนึ่ง, ชายบัณฑิต