พระเที่ยมปุจฉ์ฉบับแปล ภาค ๔ หน้าที่ 212 : หน้า 214/227

ประโยค - พระเที่ยมปุจฉ์ฉบับแปล ภาค ๔ หน้าที่ 212 พระศาสดา ทรงเห็นนางผู้มีความปรารถนา ตั้งไว้แล้ว อย่างนั้น ผู้สมบูรณ์ด้วยอภิฑาน กำลังดำเนินมาแต่ที่ใกล้เทียว ทรงดำริว่า " เว้น เราเสีย ผู้นี้ว่าถามอาจจะเป็นที่พึ่งของหญิงผู้นี้ได้ ไม่มี " จึงได้ ทรงทำงานโดยประการที่นางจะบ่ายหน้ามาสู่ทิศาเดิม บริษัทเห็นนางแล้วจึงกล่าวว่า " ท่านทั้งหลาย อย่าให้หญิงนี้ มาทิ่นี้เลย. " พระศาสดาตรัสว่า " พวกท่านจงหลีกไป อย่าห้ามเธอ" ในเวลานางมาใกล้ จึงตรัสว่า " จงกลับได้สติเดิม น้องหญิง." นางกลับได้สติด้วยพุทธภาพในขณะนั้นเอง. ในเวลานั้น นาง กำหนดความที่ผ่านมุ่งสุดได้แล้ว ให้เกิดทีอัตปถปัปปะขัน จึงนั่ง กระโหล่ง. ลำดับนั้น บรรดาผู้หลักจึงโยนผ้าไหมไปให้นง. นางวุ่งนั้นแล้ว เข้าไปเฝ้าพระศาสดา ถวายบังคมด้วยเบญจางคประดิษฐ์ แทบทพระ บาททั้ง ๒ ซึ่งมีปรรณะดังทองแล้ว ทูลว่า " ขอพระองค์จงทรงเป็น ที่พึ่งแห่งม่อมฉันเถิด พระเจ้า, เพราะว่าย arisen อนุครน หนึ่งของม่อมฉัน, คนนึงถูกน้ำพาไป, สมัททิทยทิฏฐิทเป็นทางเปลี่ยว, มารดาบิดาและพี่ชายถูกเรือนบุตร เขาฆ่าในจงเสร็จอันเดียวกัน." พระศาสดาทรงรับคำของนาง จึงตรัสว่า " อย่าได้เลย ปุถุยา, เธอามาสำนักของผู้สามารถจะเป็นที่พึ่งพานอกศีลของ เธอได้แล้ว; เช่นเดียวกันวา บัดนี้ บุคคลหนึ่งของเธอถูกเหนี่ยว เธอไป, คนนึงถูกน้ำพาไป, สามตายแล้วที่ทางเปลี่ยว, มารดา