พระธัมมปทุถัก: ความสำคัญของความเพียร : หน้า 206/227

ประโยค - พระธัมมปทุถักฉบับแปล ภาค ๔ หน้าที่ 204 หนอเธอ ? รู้ว่า "เพราะความโลภในสมบัติบริจากเหล่านี้" จึง กลับจิตของตนเสียดด้วยตนเองทีเดียว. เพราะความที่ภิกษุรูปหนึ่ง ถูกทอดทิ้งไว้ระส่ำแล้ว ในกาลแห่งพระศาสนพระพุทธเจ้า บัดนี้อำนาจ เมื่อหน่อยจึงเกิดขึ้นแก่กุลั่น ด้วยประกาศนี้, ก็สมธรรมใด อันภิญญั้นนำพิสูจน์มา ๒ หมื่นปึครั้งนั้น, สมธรรมั้นเกิดเป็น อุบันลัยแห่งพระอรหัตของภิญญั้น ในกาลบัดนี้แล. [ ชีวิตของผู้ปรารถนาความเพียรวันเดียวประเสริฐ ] ภิญญาหลานนี้ฟังเมื่อความนี้จากสำนักพระผู้ประกาศแล้ว จึง ทูลถามยิ่งขึ้นว่า " พระเจ้าข้า ได้ยินว่าภิกษุนี้ยอถมมิดโกนที่กัน คออยู่เทียบรงฐานะอรหัต, พระอรหัตมรรคเกิดขึ้นได้โดยขนะ เพียงเท่านั้นหรือหนอเธอ ?" พระตลกตรัสว่า "อย่างนั้น ภิกษุทั้งหลาย, เมื่อภิญญู ผู้ปรารถนาความเพียร ยกเท้าขึ้นวางบนพื้น เมื่อเท้ายังไม่ถึงพื้น เลย พระอรหัตมรรคก็ได้แก่ฉัน; แห่งจริง ความเป็นอยู่อันเพียง ชั่วขณะของท่านผู้ปรารถนาความเพียร ประเสริฐกว่า ความเป็นอยู่ ๐๐ ปี ของบุคคลผู้เกือบครั้น" ดังนั้นแล้ว, เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงความ ธรรม จิตก็ระลึกพระคาถานี้ว่า:- "ก็ผู้ใดเกียวร้านมีความพยายามอันตรม พิ่ง เป็นอยู่ ๑๐๐ ปี, ความเป็นอยู่วันเดียวของ ท่านผู้ปรารถนาความเพียรนั้น ประเสริฐกว่า ชีวิต ของผู้นั้น."