พระพุทธเจ้ากับบุรุษในราชา : หน้า 131/227

ประโยค- พระ especificamente ภาค ๔- หน้า 129 ได้เหลือเกินไปด้วยซ้ำ ใคร ๆ ไม่ควรคิดว่า "น้ำผึ้งน้อยอย่างนั้น ถึงแก่ภิญญาอย่างนั้นได้อย่างไร ?" จริงอยู่ น้ำผึ้งนั่น ถึงได้ด้วย อานุภาพแห่งพระพุทธเจ้า พุทธวิสัยใคร ๆ ไม่ควรคิด จริงอยู่ เหตุ ๔ อย่าง อันพระผู้ม Pyāกภาคตร่าสา "เป็นเรื่องไม่ควรคิด" ใคร ๆ เมื่อไปคิดเหตุเหล่านั้นเข้า ย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งคนบ้าที่เดียว ด้วย ประกาศนี้. บุรุษนั้นทำกรรมประมาณเท่านั้นแล้ว ในกาลเป็นสีสุก แห่งอายุ บังเกิดในเทวโลก ท่องเที่ยวอยู่สี่กาลประมาณเท่านั้น* ในสมันหนึ่งจุดจากเทวโลกแล้ว บังเกิดในราชะครูลในกรุงพาราณสี โดยภากที่พระชนกสวรรคต์ ถึงความเป็นพระราชาแล้ว ท้าวเธอ ทรงคิดว่า " ถักยึดเอาพระนครหนึ่ง" จึงเสด็จไปล้อม (นครนั้นไว้), และทรงสันนไปเข้ากองเมืองว่า " จงให้ราชบุตรหรือกรมดยู"* ชาวเมืองเหล่านั้นบอกว่า " จักไม่ให้ราชบุตันนั้นแหละ จักไม่ให้ การยุทธ ” ดังนั้น ก็ออกไปนำฟืนและนำเป็นต้นมาทางประตูเล็ก ๆ, ทำกิจทุกอย่าง. ฝ่ายพระราชาอกรีรอบทูใหญ ๔ ประตู ล้อมพระนครไว้ สิ้น ๓ ปี ยิ่งด้วย ๓ เดือน ๑ วัน. ในกาลต่อมา พระชนม์องค์พระ ราชานันตรัสถามว่า " บุรุษของเราทำอะไร ? " ทรงสดับเรื่องนั้นว่า " ทรงทำกรรมชื่อว่า พระเจ้าขา" ครั้นว่า " บุรุษของเร่งไง พวก เธอจงไป จงพูดแก่บุตรของเรานั้นว่า " จงเปิดประตูเล็ก ๆ ล้อม ั อ. อภิไตย ๔ อย่าง คือ พุทธวิสัย มานุวิสัย กรรมวิสัย โลกจินตะ.