พระอุ้มบาตุจาภา - ประโยคสำคัญ พระธัมมปทัฏฐกถาแปล ภาค 4 หน้า 112
หน้าที่ 112 / 227

สรุปเนื้อหา

ในบทนี้ พระอุ้มบาตุจาภาเปิดเผยถึงเหตุการณ์ในวันแห่งหนึ่งซึ่งมีพระเณรอยู่ร่วม และกล่าวถึงการสอนตามคำสั่งของพระอุชามัย ที่ชี้ให้เห็นถึงแนวทางการฝึกฝนและประสบการณ์ของสามเณร ตลอดจนความเข้าใจในคำสอน ถือเป็นบทเรียนที่มีคุณค่าในการดำเนินชีวิตและการปฏิบัติธรรม โดยพระเณรต้องมีความระมัดระวังในคำสั่งและการทำกิจกรรมต่างๆ โน้มตัวไปสู่การฝึกฝน แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด ก็ยังสามารถเรียนรู้และรับมือได้อย่างชาญฉลาด

หัวข้อประเด็น

-การสอนธรรมะ
-บทบาทของพระเณร
-การปฏิบัติธรรม
-ความสำคัญของการเข้าใจคำสั่ง

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - พระอุ้มบาตุจาภาษาแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 110 คิดว่า "วันนี้เป็นวันฑี ๑ ของเราผู้ยู่ในเสนานะเดียวกันกับพระ-อุชามัย; ถ้าจำนักนอนหลับ พระเณรพึงต้องสาธรรมติ เราจะนั่งอย่างเดียว ยังกล้าให้นอนล่วงไป" สานสรนะบูของบูดลังก็ใกล้ตัวของพระอุ้มบาตุจาภาเทียว ยังรอราสำให้นอนล่วงไปแล้ว พระเณรลูกขึ้นในเวลาใกล้รุ่ง คิดว่า "ควรให้สามารถออก" จึงจับพัดที่วางอยู่ข้างเตียง เอาปลายใบพัดดีเสื้อคลุมของสามเณรแล้ว ยกพัดขึ้นเมื่อคืนบนกล่าวว่า "สามเณรจงออกไปข้างนอก" ใบพัดกระแทตา ตามคำกล่าวแล้ว ทันใดนั้นเอง สามเณรนั้น กล่าวว่า "อะไร? ขอบรับ" เมื่อพระเณรกล่าวว่า "เจ้าจงลุกขึ้น ออกไปข้างนอก" ก็ไม่กล่าวว่า "ตาเวนงอนไขแตกแล้ว ขอรับ" ปิด ( ๆ ) ด้วยมือข้างหนึ่งออกไปแล้ว ถึงในการทำวัตร สามเณรไม่งั่งด้วยคิดว่า "ตา ของเราแตกแล้ว" กูฏด้วยมือข้างหนึ่ง ถือกุิด้วยมือข้างหนึ่ง กวาดเวี๊ยวภูมิและที่ลางหน้าและตั้งน้ำล้างหน้าไว้แล้วกวดบริเวณ สามเณรนั้นเมื่อกว่าไมช้ารับฟันแก่พระอุ้มชามัย ได้โดยด้วยมือเดียว [ อาจารย์ขอโทษนะยิ้ม ] ครั้งนั้น พระอุ้มชาม่ายกล่าวว่า สามเณรนั้นว่า "สามเณรนี้ไม่ได้สำเหนียหนอ, จึงได้เจาะลายไมช้ารับฟันแก่ อาจารย์และอุชามัยด้วยมือเดียว." สามเณร ผมทราบ ขอรับ ว่า "นั่นไม่เป็นวัตร" แต่มีข้างหนึ่งของผม ไม่ว่าง. พระเณร. อะไร? สามเณร.
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More