ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระอุ้มบาตุจาภาษาแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 110
คิดว่า "วันนี้เป็นวันฑี ๑ ของเราผู้ยู่ในเสนานะเดียวกันกับพระ-อุชามัย; ถ้าจำนักนอนหลับ พระเณรพึงต้องสาธรรมติ เราจะนั่งอย่างเดียว ยังกล้าให้นอนล่วงไป" สานสรนะบูของบูดลังก็ใกล้ตัวของพระอุ้มบาตุจาภาเทียว ยังรอราสำให้นอนล่วงไปแล้ว พระเณรลูกขึ้นในเวลาใกล้รุ่ง คิดว่า "ควรให้สามารถออก" จึงจับพัดที่วางอยู่ข้างเตียง เอาปลายใบพัดดีเสื้อคลุมของสามเณรแล้ว ยกพัดขึ้นเมื่อคืนบนกล่าวว่า "สามเณรจงออกไปข้างนอก" ใบพัดกระแทตา ตามคำกล่าวแล้ว ทันใดนั้นเอง สามเณรนั้น กล่าวว่า "อะไร? ขอบรับ" เมื่อพระเณรกล่าวว่า "เจ้าจงลุกขึ้น ออกไปข้างนอก" ก็ไม่กล่าวว่า "ตาเวนงอนไขแตกแล้ว ขอรับ" ปิด ( ๆ ) ด้วยมือข้างหนึ่งออกไปแล้ว ถึงในการทำวัตร สามเณรไม่งั่งด้วยคิดว่า "ตา ของเราแตกแล้ว" กูฏด้วยมือข้างหนึ่ง ถือกุิด้วยมือข้างหนึ่ง กวาดเวี๊ยวภูมิและที่ลางหน้าและตั้งน้ำล้างหน้าไว้แล้วกวดบริเวณ สามเณรนั้นเมื่อกว่าไมช้ารับฟันแก่พระอุ้มชามัย ได้โดยด้วยมือเดียว
[ อาจารย์ขอโทษนะยิ้ม ]
ครั้งนั้น พระอุ้มชาม่ายกล่าวว่า สามเณรนั้นว่า "สามเณรนี้ไม่ได้สำเหนียหนอ, จึงได้เจาะลายไมช้ารับฟันแก่ อาจารย์และอุชามัยด้วยมือเดียว."
สามเณร ผมทราบ ขอรับ ว่า "นั่นไม่เป็นวัตร" แต่มีข้างหนึ่งของผม ไม่ว่าง.
พระเณร. อะไร? สามเณร.