ความหมายของสัตย์และการปล่อยวาง : หน้า 92/227

ท่านผู้มีสัตย์ ย่อมออก ย่อมไม่ย่อมดีใน ที่อยู่; ท่านละความห่วงใยเสีย เหมือนฝูงงง ละเปื้อนตามในวันนี้ [ แก้วรถ ] บรรดาบทเหล่านั้น บาทพระคาถา ว่า อยูญญานุตติ สติมนฺโท ความว่า ท่านผิงความไพบูลย์แห่งสัตย์ คือว่าท่านมีอาสะสิ้นแล้ว ย่อมขวาวว่า คือว่าอยู่ในคุณอันตนแตะตลอดแล้ว มีมานและ วิปัสสนาเป็นต้น ด้วยกันถึง ด้วยเข้ามาบด ด้วยออกจากสมาบัด ด้วยตั้งใจอยู่ในสมาบัดและด้วยพิจารณาถึง บาทพระคาถาว่า น นิคฺเทด รนฺตุ ๓ คือชื่อว่าความมินดี ในที่สุดของท่าน ย่อมไม่มี *สมเด็จพระมหามนเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรสทรงแปลเป็นตัวอย่าง พ.ศ. ๒๕๔๕ อ. ยูซฺฎฺ ถ มึเป็นบทธหน้า แปลว่าออก คือไม่ให้ยอดับที่ เช่นว่าก อายุด ตา สุขสมฺญา พึงเป็นไปเพื่อคงพลับอันยาไปแล้ว และว่าด้วย อยูญญุต เสน่ "อยูญญุต" ในกถานี้หมายความอย่างนี้เหมือนกัน ในบทอฎๆ ไป จึงกล่าวว่า ไม่ยินดีในทิ่ย ละความห่วงใยในที่อายิดได้ อธิบว่า พวกพระอ่อนๆ ไม่ได้อยู่ เป็นที่ ไม่ใช่ผู้ผิดดิน เป็นผู้ที่อารักใคร่ใดบิด แต่ซะอรภกาลอธิบายไปบอก อยูญญดี ที่แปลว่าออก กับบกะ อยูญญดี ที่แปลว่าพื้นหรือของขาวเป็น อย่างเดียวกัน จึงแก้วรถแห่งบทนี้ไปบ้างเพรียง นบทหลังแปลว่าเพรียงน ยมฤดู มือเป็นบทหน้า ลบที่สุดาจูแล้วไม่ซ้อน " ต " เช่น นิว โที่แปลว่าแห่งหรือ เทียง กล่าวคืออาณาเปิดได้ ส่วน ยุทธฺรูปฺดที่สุดแล้วซ้อน " ต " เช่น ภูฏฺ ที่แปลว่ากำนั้นแล้ว ๒. ว่า "โอกโมก" ที่แปลว่า อาลัยดังนั้น ไม่ได้แก่นายา ใช้๒ คำข้างนั้น เพื่อ ให้ความแรง เช่นในภาษาไทยว่า ห่วงใย พัวพัน เสียดายเสียดาย เสียดายตายอยาก ๓. แปลผิด ตามความเข้าใจกของพระอธิการกาขง ไม่ฉะนั้น บางไปจึงเองกัน