พระธัมมปทัฬฐุ ภาค ๔ - หน้า 148 : หน้า 150/227

ประโยค- พระธัมมปทัฬฐุกาแปล ภาค ๔- หน้า 148 สาวตดี เห็นพระมีพระภาคเสด็จไปเยือนทนาถด้วยพุทธสิริอเนหา ที่เปรียบมิได้ คิดว่า " นานหนอ เราเห็นพระโคดมสัมมาสัมพุทธะ " ดังนี้แล้ว ก็อ้อมตัวเดินไปที่ ต้นไม้ ถ่ายบังคว้าง ประณีตในระหว่างถนน จับที่ข้อมพระบาททั้ง ๒ แน่น แล้วก็ราบดู อย่างนี้ว่า " พระเจ้าข้า ขอพระผู้มีพระภาคลงทรงแสดงธรรมแก่เข้า พระองค์ ขอสุตลดลงทรงแสดงธรรม อันจะพึงเป็นไปเพื่อประโยชน์ สุข แก่ข้าพระองค์สัณฑานนท์ " [ ทฎุจใจจะบรรจงพระอรหัตแต่งเป็นคุณสัส ] ลำดับนั้น พระศาสดาตรัสห้ามกะเขาว่า " พาหะะ ไม่ใช่กาล ก่อน เราเป็นผู้เข้าไปสู่ระหว่างถนนเพื่อบิณฑบาต "... พาหะะ ฟัง พระพุทธดำรัสนั้นแล้วก็ราบดูว่า " พระเจ้าข้า ผู้ท่องเที่ยวไปใน สงสาร ไม่เคยได้อาหารค้ำบ้างเลยหรือ ? ข้าพระองค์ไม่รู้อันตราย แห่งชีวิตของพระองค์ หรือของข้าพระองค์, ขอพระองค์จงทรงแสดง ธรรมแก่พระองค์เกิด. " แม้ครั้งที่ ๒ พระศาสดาตรัสห้ามแล้ว เหมือนกัน. ได้ยินว่า พระศาสนนันต์ได้ทรงปริวิตกอย่างนี้ว่า " จำเดิม แต่กล่ำที่พี่ท่านนี้เห็นรนแล้ว สรีระทั้งสิ้น (ของเขา) อันมีใจ ท่วมทับไม่มีระหว่าง, ผู้มีก็มีคำนึง แห่งธรรมแล้วจึงไม่อาจแทง ลอด (ของจริง) ได้, เขานั่งอยู่ ในอุบกบากือความมัยยสกลก่อน, แม้ว่ามกระวนกระวายของเขาจะมีกำลัง, เพราะเป็นผู้เดินมาสู่ทาง ๑๒๐ โยชน์โดยเดินเดี่ยวเท่านั้น, ม่ความคิดเห็นของยานนั่นจงจง