พระอุปลบัรฐภูษาแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 208 : หน้า 210/227

ประโยค - พระอุปลบัรฐภูษาแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 208 เข้าไปในระหว่างรุ่มไม้รุ่มหนึ่ง พูดว่า "นาย ลมก็ชาวด of ฉัน ปันปวดแล้ว" นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นดิน คอลดเด็กโดยยากแล้ว คือว่า "เราพึงไปสู้เรือนแห่งระฆังเพื่อประโยชน์ใด, ประโยชน์นั้น สำเร็จแล้ว" จึงมาสู่เรือนกับบ้องสาม สำเร็จการอยู่กันอีกเทียว. สมยอื่น ครรภ์องค์นางขึ้นอีก. นางเป็นผู้มีครรภ์แกแล้ว จึงอ้อนวอนสามีโดยยกก่อนนั่นแล เมื่อไม่ได้ความยินยอม จึงอุ้ม บุตรด้วยสะเอวหลีกไปอย่างนั้นนั่นแล แม้กษสมันนี้ติดตามพบแล้ว ก็ ไม่ปรารถนาจะกลับ. ครั้งนั้น เมฆชะเหล่านั่นเดินไปอยู่, มาหามเมื้อนิ่งูฤกุลกิด ขึ้น. ท้องฟ้าได้มีออกรตกลงไม่มีระหว่าง ดังสายฟ้าฟาดแผดเผาอยู่ โดยรอบ ดังจะทำลายลงด้วยเสียงแผดแห่งเมฆ ในขณะนั้น ลม กัมมันระดอของงปั่นป่วนแล้ว. นางเรียกสามีว่า \"นาย ลมก็ชาวดของฉันบันปวดแล้ว, ฉันไม่อาจจะทนได้, ท่านจงรู้ สถานที่ฝนไม่รดฉันเกิด." สามีนันมีดองอยู่ในมือ ตรวจดูข้าง โน่นบ้างนี้ เห็นพุ่มไม้ซึ่งเกิดอยู่บนอปลวกแห่งหนึ่ง เริ่มจะค้ด. ลำคอวันนั้น อสรพิษพิษร้ายลากเลื้อออกจากอปลวก คันขา. ในขณะนันนั้นแล สีระของเขามีสีเขียวดังถูกปลวกไฟอันตั้งขึ้นใน ภายในไหม้อยู่ ลำลงในที่นั้นมันเอง ฝ่ายภรรยานอนนี้เสวยทุกข์ อย่างมณฑ์ แม้มองดูงามของเขาอยู่ ก็มีได้เห็นเขาเลย จึงคลอด บุตรคนอื่นอีก ทารกทั้ง ๒ ทนกังวลแห่งลมและฝนไม่ใด้ ร้องไห้ ลั่น. นางเอาภารแม่ทั้ง ๒ คนนันไว้ระหว่างอุทาร ยืนท้าวแผ่นดิน