พระเทพภิรมย์สีลสา: การเทศนาของพระศาสดา : หน้า 94/227

ประโยค2- พระฉัททันต์ปฐมกษัตริย์แปล ว่า ภาค ๕ - หน้าที่ 92 3. เรื่องพระเทพภิรมย์สีลสา : [ ๑๓ ] [ คำถามเบื้องต้น ] พระศาสดาประทับอยู่ในพระเทศน์ นทรทรงปรารภท่านพระภูสีสา ตรัสพระธรรมเทคนิคว่า "เลย สุนัขโย นกฏิ" เป็นต้น. [ ทรงบัญญัติสนิทริยา สิกขาขา ] คงได้สั่งมา ท่านนั้นเที่ยวบินทบาตถนนหนึ่ง ภายในบ้าน ทำฉันก็กินแล้ว ที่ขามอเดี๋ยก็เอา ลงไปรักษาแพรกไว้ คิดเห็นว่า "ขึ้นชื่อว่าการเที่ยวแสงหาบนบาตรไป เป็นทุกข์" ยังวันเล็กน้อยใหล่ลงไป ด้วยสุขในอานแล้ว, เมื่อก็ต้องการด้วย อาหารมืมี, ย่อมฉันข้าวตาก้อน. พวกภูมิรู้เขาตื่นแล้วทุกความ นั่นแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า พระศาสดาทรงบัญญัติสิกขาขาแก่ ภิกษุทั้งหลาย เพื่อประโยชน์ในงานการส่งต่อไปในเพราะทูนับแล้ว ก็อดเมื่อจะทรงประกาศความหาโทษมิลได้แห่งพระเถร เพราะการเก็บ อาหารนั้น อันพระเถรอภัยความมักน้อย ท่านน้อมมิให้ทราบบัญญัติ สิกขาบาท เมื่อจะทรงสนับสนุนแสดงธรรม ได้ตรัสพระคาถานี้ว่า :- * สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยารัชชานุวรรธ ทรงแปลเป็นตัวอย่าง. ก.บทว่า อายสมา แปลตามพยัญชนะว่า ผู้มีอายุ แต่ตามอรรถไม่ให้หมายว่า สูง อายุ เป็นที่พวกภิกษุใช้อยากกันเองโดยโอวาทเครา จึงแปลว่า "ท่าน " ข.บทว่าเป็นทุกข์นี้ ในภาษาไทยใช้เหมือนอุปมาคือ กล่าวอธิบายอันหนึ่ง กล่าว ผลอย่างหนึ่ง. ในที่นี้กล่าวเหตุ เคยแปลว่า นำมาซึ่งทุกข์ หรือยังทุกข์ให้เกิด แปลไว้ท่าพัทธ์เพื่อจะได้แปลว่า.