พระธรรมปาฐิโมกข์ฉบับแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 201 : หน้า 203/227

ประโยค๒ - พระธรรมปาฐิโมกข์ฉบับแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 201 ให้ผู้นั้นกัดตน. งูไม่ปรารถนาจะกัด. กิริยานั้นเอามือวางลงในมือแล้ว กี้นข้างในนั้นนั่ง. เปิดปากแล้วสอดนิ้วมือเข้าไป. ดูก็ไม่เกิดอาเจียน เธอดิคว่า "อยู่มีโชมัยมี, เป็นร้อน." จึงนั่งงูนนแล้วได้เปิงวิการ. ลำดับนั้น กิริยาทั้งหลายว่าคือว่า "ผู้มีอายุ ท่านึงงูแล้วหรือ?" กิริยาสั้น. ผู้มีอายุ งู (พิษ) นั่งปุยร้อน. กิริยา. ผู้มีอายุ งู (พิษ) ทีเดียว แม่เปี้ยนใหญ่ ฟูฟู่ ฟูพผ ผงจับได้โดยยาก, เพราะเหตุไร ท่านจึงว่าอย่างนี้? กิริยาสั้น. ผู้ให้มันกัดอวัยวะบ้าง สดายนิ้วมือเข้าไปในปากบ้าง ก็ไม่อาจให้นับได้. พวกกิริยาฟังกั้นแล้ว ได้ยังเสื่อ. [พระเดชบรรลุพระอรหัตแล้วมีชื่อว่่าสัปปาะสะ] ภายหลังวันหนึ่ง ช่างกลัดถือมืดโกน ๒ - ๓ เล่ม ไปวิหารวางมืดโกนเล่มหนึ่งไว้ที่พื้น เอาเล่มหนึ่งปลูบผมของกิฏฐ์หลาย. กิฏฐ์สั้นนั้น จับมืดโกนเล่มที่บางไว้ที่พื้นแล้ว คิดว่า " จักตัดคอด้วยมืดโกนนี้เต่า" จึงขึ้นพาดไว้ที่ดินไม้ต้นหนึ่งแล้ว อ้อมมืดโกนที่กั้นคอ ใครครองญาติศิลของตน จำเรือนแต่กลอุปสมบทได้ เห็นศิลหมควลทิน ดังดวงจันทร์ปรากฏจากมลิน และดังดวงมีที่ขัด. เมื่อเธอวางศิลนั้นอยู่, ปีเกิดแต่ผ่านมาทั้งสิริรยะ. เธออ่ม