การบรรลุพระอรหัตและการสนทนาของภิกษุ : หน้า 204/227

ประโยค - พระธรรมปิฎกฤาษีแปล ภาค ๔ - หน้าที่ 202 ปีติได้แล้ว เจริญวิปัสสนา บรรลุพระอรหัตพร้อมด้วยปฏิสมภิทา ทั้งหลาย จึงฉลองมีโกนเข้าไปท่ามกลางวิหาร ลำดับนั้น ภิกษุ ทั้งหลาย ถามว่า "ผู้มีอายุ ท่านไปไหน?" ภิกษุจะสัน. ผู้มีอายุ ผมไปด้วยคิดว่า "จงเอามีโกนนี้ดีด" กันคตาย.' ภิกษุ ผู้นั้น. ผู้เป็นเช่นนั้น เพราะเหตุไฉ น่าทำไมจึงไม่ตาย? ภิกษุจะสัน. บัดนี้ ผมเป็นผู้ไม่ ควรนำศตรรมา. ด้วยว่า ผมคิดไว้ว่า "จัดคต้านคาด้วยมิฉโกนนี้" แต่คิดแลกเสียดสีสันด้วย มัดโกนคืออาญา. พวกภิกษารำบัลลัลพระผู้มีพระภาคว่า "ภิกษูนี้ พายกรณ์ พระอรหัดด้วยคำที่ไม่เป็นจริง." พระผู้มีพระภาคตรัสดับคำของ ภิกษุเหล่านั้น จึงตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย ธรรมดาพระสันผ ย่อมไม่ปลบตนจากชีวิตด้วยมือของตนเอง. ภิกษุ พระเจ้าข้า พระองค์ตรัสภิกษุนี้ว่า เป็นพระอิสนาสพ," ภิกษุนี้ สมบูรณ์ด้วยอุปนิสัยแห่งพระอรหัตอย่างนี้ เหตุไฉจึงจะสัน? อะไรเป็นเหตุแห่งอุปนิสัยแห่งพระอรหัตของภิกษูนี้ เหตุไรอันจึง ไม่คัดภิกขูนั้น. พระศาสดา. ภิกษุทั้งหลาย งู้นั้นได้เป็นทางของภิกษูนี้ใน อัตภาพที่ ๓ จากอัตภาพนี้ก่อน. มันไม่อาจจะคัดสรีระของผู้เป็นนาย ของตนได้." พระศาสดาทรงบอกเหตุอย่างหนึ่งแก่ภิกษาเหล่านั้น ด้วยประกา̀