ประโคณ - พระอิณสมบัติกฎกาแปล ภาค ๔ : หน้า 211/227

ประโคณ - พระอิณสมบั๊ทธิวฎกาแปล ภาค ๔ -หน้ที่ 209 ด้วยเขาและมือทั้ง ๒ ให้ครึ่งล่างไปแล้ว สรีระทั้งสิ้นได้เป็นดังสี่ไม่เหลืองเหมือนไม่มีโลหิต. เมื่ออรุณขึ้นนางอุบุตรคนหนึ่งซึ่งมีสีฉันนี้ด้วยสะอาด งงุตรงอกนี้ด้วยน้ำมือกว่า "มาดิเด็น พ่อ, บิดเข้าไปโดยทางนี้" ดังนี้แล้ว ก็เดินไปตามทางที่สามไป เห็นสามนั้นล้มตายบนจอมปลวกมีสีเขียวตัดร่าง ร้องไห้ร่ำพันว่า "เพราะอักษรเรา สามีของเราจึงตายที่หนทางเปลี่ยว" ดังนี้แล้วก็เดินไป. นางเห็นแม่ข่าเจิดดี เต็มเปี่ยมด้วยน้ำมีประมาณเพียงหัวเข่า มีประมาณเพียงนม เพราะฝนตกดลอคืนวันรุ่ง ไม่เอาลงน้ำพร้อมด้วยทารก ๒ คนได้ เพราะมส์วามรู้ส่อง จึงพักครูคนใหญ่ไว้ที่นี่ อุ้มบุตรคนเล็กออกไปฝังนั้น ลาลูกมิไปให้บุตรนอน แล้ว คิดว่า " จักไปอยู่ของบุตรนอกนี้" ไม่อาจจะบุตรอ่อนได้ กลับแลดูว่า ๆ เดินไป. ครับในเวลาที่นงกลางแม่ว้า เหยีวตัวหนึ่งเห็นเด็กนั้น จึงโจมลงจากอากาศ ด้วยสำคัญว่า " เป็นฉันนี้เน". นางเห็นมันโจมลงเพื่อดึงบุตร จึงยกมืองั้น๒ ขึ้นร้องเสียงดัง ๓ ครั้งว่า " ส ส" เหยีวไม่ไดยินเสียงนั้นเลย เพราะไกลกัน จึงถอนเดือบินขึ้นสู่วาสไปแล้ว แม้ครูผู้ฝน อยู่ฝั่งนี้ เห็นมารคายมือทั้ง ๒ ขึ้น ร้องเสียงดังที่ท่ามกลางแม่ว้า จึงกระโดลงในแม่ว้าโดยเร็วด้วยสำคัญว่า " มาจารเรียกเรา." เหยีวนี้จึงบุตรอ่อนของนางไป บุตรคนโติดนำ้พัดไป ด้วยประกาะนี้. ๑. ฉบับสิทธิ์ ธานูปมาด ไม่มี.