พระสุถัตตะและการปฏิบัติธรรม : หน้า 4/183

เท่าที่พระสุถัตตะนี้จะไม่สามารถสูญเสีย. ขอว่า ปฏูณํ สุตตาหฤทธ์ิยน ความว่าแม้ม็อฑฌรร่มิิ มิได้ ส่งทมานิมติ ภิกฺขูคิ่วาไป ด้วยเหตุภะพระผู้เป็นพระอาภากรงแสดงไว้ พิสดารข้างหน้า โดยเป็นต้นอย่างนี้ว่า “เราจักแสงหาคลานภัต หรือคลานปฏูถกภัตหรือสัจ แก่ธรรมิกทั้ง ๕ ภิกฺขูเป็นต้น เหล่านั้น จักถามบ้าง จักพยาบาลบ้าง” แม้ในที่แห่งมรรคดิบ อันพระผู้เป็นพระภากรองบุญญาไว้แล้วบ้างหน้า จึงนี้เหมือนกัน. แต่ในอัฐฤถกถกแหวว่า “ชนทั้งหลายเหล่าใด เป็นอุปฏูถก ของมรรคและบิดา ซึ่งเป็นญาณดีดี มีใชญาณดีดี, แม้เมื่อชนเหล่านั้น มิได้ส่งทุตามนิมติ ภิกษุจะไปก็วรรค.” [๒๑] คำนี้ท่านมีได้ กว่าที่ไว้เลย ทั้งในอรรถกถาและบารี. เพราะฉะนั้น ไม่ควรจะถือเออ. บทว่า ภูกฺขิโต ได้แก่ บรรลุผู้อุกฺกิยภูมในวัดเดียวกัน. บทว่า อุฏฐานิ ได้แก่ ชารก. สองบทว่า ภฤทู เฉพิดิ ได้แก่เครื่องทัพพสมภาระที่เขาให้ ติด้ไว้แล้ว. บทว่า อุทราปฏิญู คือฟังให้บานมา. วิจินฉันในคำว่า สุมุกฺกรณีเยนนี้ พึงทราบดังนี้ :- กิจการอย่างใดอย่างหนึ่ง อุฏฐานิพึงทำในสถานะนานทั้งหลาย มีโรงอุโบสถเป็นต้นดี ในสถานที่รองอุเบกข มีดรามะและไพรีแห่ง พระเดชียเป็นต้นดี, โดยที่สุด แม้เป็นสถานะเฉพาะตัวของภิญญุ ทุกอย่างเป็นกิจอันสงฆ์พึงทำทั้งนั้น. เพราะฉะนั้น เพื่อให้ก้อนนั้นสำเร็จ