การวิเคราะห์คำพุทธวจนในบาลี : หน้า 173/183

ประโยค - ตลอดสนิมปลาสักกะ อรรถาธิปไตยมันหวาววรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 398 ในคำว่า กายกุม ม จิฬมุ ม นี้ มีความว่า ภิกษุห่านั้นเมื่อ ประาหกันด้วยกาย พิพาทว่ากังอกรรมให้เป็นไป เมื่อกล่าวคำ หยาบ พิพาทว่ากังอกรรมให้เป็นไป ลองบว่า หุดุปมส ธิโรฌ มีความว่า ภิกษุเหล่านั้น กระทำการดีดกันและกันด้วยมือ ด้วยอำนาจความโกรธ บทว่า อธมุเมียมาน ได้แก่ ผู้าที่อยู่ซึ่งกินกี่ทั้งหลาย อนันไม่ สมควรแกกรรม. สอบวกว่า อสมุโมทกาย วดุตมานาย คือ เมื่อถ้อยคำอันชวน ให้บันเทิง ไม่เป็นอยู่ อภิอย่างหนึ่ง ปะระนี้นเป็นบาลี ความว่า เมื่อถ้อยคำเป็นเครื่องบันเทิงพร้อม ไม่เป็นไปอยู่. วิจินฉ้นในข้อว่า เอตตุวา น อญฺญมญฺญํ นี้ พึงทราม ดังนี้:- พิทาให้เป็นสองแถว นั่งเว้นอุปจารไว้ ส่วนในฝ่ายผู้กระทำ กรรมสมควรแก่กรรม เมื่อถ้อยคำอันชวนให้นับเทิงเป็นไปอยู่ พึงนั่ง ในแง่มือสะแคลงในระหว่าง คือ พึงนั่งในระหว่างอันหนึ่ง ๆ ไว้น ระหว่าง. ในบทว่า มา ภุณฺหา เป็นต้น พึงถือเอาปัจจัยที่เหลือว่า อดุจา เห็นนีความอย่างวิว่า "ท่านทั้งหลายอย่างได้ทำความชอบหมาง กัน." บทว่า อธมุบาทิ ที่ได้แก่ ภิกุรปไดนึ่ง ในพวกภิษุผู้ ประพฤติตามภิกษุผู้ถูกอวัต. อนันฺกุุญ เนี้ เป็นผู้ใดประโยชน์แต่พระ