คำสอนและการถวายผ้าของภิกษุ : หน้า 151/183

ประโยค - ต่อยสนั่นปาสำหรับถ่ายอธิฐานพระอาทิตย์ทิ้งมหาวรร ดตอน 2 - หน้า 376 เธอ感ส่งลงมา, พระมหาเถระเจือชำอามากกว่าภายหลัง, อย่าพึงว่าเท่านว่า "ท่านผู้เจริญ ข้าพเจ้าวายจึงมีพรรษายืน," ลำดับของท่าน เลยไปเสียแล้ว "[๒๕] พึ่งวันลำดับไว้วายแก่พระมหาเถระนั้น เสร็จแล้วจึงถวายตามลำดับภายหลัง ภูฏุทั่งหลายได้ฟังข่าวว่า "ได้ยินว่า วัดวิโอน จิวรเกิดขึ้นมาก" จึงพากันมาจากวัดซึ่งตั้งอยู่ในระยะโยชนหนึ่งบ้าง, พึงให้จิตเดิมแต่ที่ซึ่งเธอทั่งหลายมานแล้ว ๆ เข้าจำดั่ง. เฉพาะที่เธอท่านไม่ทันเข้าอุปจารสมาแล้ว, เมื่ออันเวลาที่เป็นต้นจะรับแทน ก็จงให้แท้. อันเวลิกเป็นต้น กล่าวว่าผ่านให้แก่ "ท่านจงให้แก่ภูดงผู้ดั่งอยู่ภายนอกอุปจารสมา" ดังนี้ ไม่ผิดให้. ก็กล่าวว่า ภิกษุหลายผู้ที่ประดัวของตน, หรืออยู่ภายในวัดของตนก็แล้ว เป็นผู้เนื่องเป็นอันเดียวกันกับภิกษุทั่งหลายผู้เข้าอุปจารสมา ไชร, ส่มชื่อว่าอาวุธออกด้วยอาณาจารบริษัท, เพราะฉะนั้น ควรให้. เมื่อให้สรงแสดงสมานวะแล้ว, ก็จงถวายแก่พระเถระทั้งหลายผู้มา ภายหลังเหมือนกัน. อันง เมื่อส่วนที่สองได้องค์ขึ้นสู่สมอสนแล้ว ส่วนที่หนึ่ง ย่อมไม่ถึงแก่กฐินผู้ทั่งหลายที่มาแล้ว, พึงให้ตามลำดับพระรา ตั้งแต่ส่วน ที่สองไป. ถ้าในวัดหนึง มีภิกษุรูป, ทายกถวายผ้าสบผืนว่า "ข้าพเจ้าวายแสงสง่ะ" ผ่าเหล่านั้น พึงแจกกันรปละผืน, ถ้าภิกษุเหล่านั้น ถือเอาไปทั้งหมดก็เดียว ด้วยคิดว่า "ผืนเหล่านี้ ถึงแก่ พวกเรา" ดังนี้ไชร, เป็นอันให้ถึง (แก่นตน) ไม่ดี, ทั้งเป็นอัน