คดีสมุนไพรในพระวินัย มหาวรรค ตอน 2 : หน้า 76/183

ประโยค - คดีสมุนไพรที่ทำ อรรถาธิบายพระวินัย มหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 302 บทว่า นาพิยานาปกน ได้แก่ ทะนานและถุง มีคำอธิบาย ว่า ชนทั้งหลายย่อมรมกวด คือ ย่อมใส่ข้าวสารที่ได้แล้ว ๆ ใน ภาชนะใด ภาชนะนั้น ชื่อ อาวาปะ แปลว่ายถุง วิธานในคำว่า นาฏวา นาฏปุปฏชูพขน ปฐมฤกษ์ นี้ พิษราบดังนี้ :- ภิกฺขูเคยเป็นช่างโกนผม ไม่ควรเก็บรักษามิให้โกนไว้เลย แต่ จะปลอมผมด้วยมีโกนเป็นของตื่น ควรอยู่ ถ้าจะถืออ้างอิงปลง ไม่ควร ภิกฺขูใดเคยเป็นช่างโกนผม แมภิกฺขูนั้นจะมีมดีโกนไว้ ยอมควร ถึงแมจะถืออาศัยดีโกนเล่มนั้นหรือเล่มอื่นปลงผม ก็ควร. สองบทว่า ภาค ทฏิวา มิโขวามิ ยืนว่า การให้ส่วนที่สูญ เป็นธรรมเนียมว่า ในชมพูพริบ เพราะ เหตุนั้น พึงแบ่งเป็นส่วนแล้ว ให้แก่พวกเจ้าของที่ส่วนหนึ่ง. [มหาปทะสี] เพื่อประโยชน์ที่ภิกฺขุทั้งหลายจะได้ถือไว้เป็นแบบ พระผู้พระ- ภาคจึงสงามปทาส ค คือ หลักสำหรับอ้างใหญ่ สื่อลำเลนี้ว่า ย ภิกฺขุว มย อิท ณ กุมปฏ เป็นต้น. พระธรรมสังฆกะเกาะ เระทั้งหลาย เมื่อถืออาสุรดสอบสวนดู ในมหาปทสนั้น ได้เห็นความข้อั้นว่า :- ด้วยพระบาลว่า รุ่งฎวา ธุจฺฉผลสุรี นี ธัญญชาติ ดีด ชนิด เป็นอันห้ามแล้วว่า ไม่ควรในปิจฉัตติ.[๒๐๕] มหาฎล