ข้อความต้นฉบับในหน้า
การอุบาทว์พระผู้มีพระภาค กับอุปบาทิกิกผู้คงเป็น
เช่นเดียวกัน."
ข้อความ สมเด็จ อุปฺปชฺชะโท ฟังว่าภิกษ์น่ามี
อุปฺปชฺชะเป็นดัง ของภิกฺขุ ไดไม่มีไว้ดังนั้น ภิกฺขุใดเป็นอาคันตุกะ
เท่าปรุปเดียว, [๒๔๔] ภิกฺขุนั้น เป็นภาระของภิกฺขุสูง, เพราะ
เหตุนั้น เธออันสงฆ์มีงอุปฺปชฺชะ, ถ้าไม่อุปฺปชฺชะ, เป็นอาบัติแก่สงฆ์
ทั้งสิ้น.
ก็แต่ ในภิกฺขุทั้งหลายผู้นั่งว่าจะพยาบาล ภิกฺขุใด ไม่พยาบาล
ในวาระของตน, เป็นอาบัติแก่อีกนั่นเท่านั้น. แม้พระสงฆ์จะไม่
พ้นจากวาระ.
ถ้าสงฆ์ทั้งสิ้นไว้ว่าระแก่ภิกฺขุใหน่ง, หรือภิกฺขุผู้นิบุญด้วย
วัตรรูปหนึ่ง รับรองว่า "ขาหเจ้าจักพยาบาลเอง" แล้วปฏิบ้อยอยู่,
สงฆ์พ้นจากอาบัติ.
ในข้อว่า อภิกฺขุฯ วา อภิกฺขุมิ เป็นอกุ ศึงเห็นใจ
ความอย่างนี้ว่า :-
ภิกฺขุอาเภาไม่ใช่แจ้งอาพาธอันก็เกินอยู่ตามจริงว่า "เมื่อข้าพเจ้า
บริโภคชื่อว่า อาพาธกำเริบ, เมื่อข้าพเจ้าบริโภคชื่อว่า อาพาธค่อย
ทูลา, เมื่อข้าพเจ้าบริโภคชื่อว่า อาพาธทรงอยู่.".
บทว่า นาํ มีความว่า ผู้ไม่เหมาะะ คือไม่สมควรเพื่อพยาบาล.
ลองวา เกษัชฺ สิรวํฏู มีความว่า เป็นผู้ไม่สามารถเพื่อ
ประกอบยา.