อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ : หน้า 171/183

ประโยค - ตัดสินปาสาทิก อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 396 แม่ต้องอาบัติอยู่ ถึงยังไม่รู้" นิสิตเหล่านี้ พบว่านิสิตของพระ สุดต้นตะนะนั้นเข้า จึงกล่าวว่า "อุปชามยของพวกท่าน แม่ต้องอาบัติ แล้ว ก็ไม่รู้ว่าเป็นอาบัติ" นิสิตเหล่านั้นจึงมาบอกแก่อุปชามย, เธอ จึงกล่าวอย่างนี้ว่า "วินัยธรัณ"แก่คำพูดว่า "ไม่เป็นอาบัติ" มาบัดนี้ พูดว่า "เป็นอาบัติ," เธอพูดปลด." นิสิตเหล่านั้น จึงไปอกาลทะเลาะ กันและกันอย่างนี้ว่า "อุปชามยของพวกท่านพูดปลด." ลำดับนั้น พระวินัยธรได้โอกาส [๒๖๒] จึงได้ลูบูลูกนิมิตรม เพราะไม่เห็น อาบัติแก่เธอ. ด้วยเหตุนี้ พระธรรมสังกาวาริจึงกล่าวว่า "ได้ ยกวัตถุภูนั้น Because ไม่เห็นอาบัติธนะนั้น. เพราะไม่เห็นอาบัติ." วินัยฉันในคำว่า ภิญโญ ภิญโญสุโข ภิญโญ สุโขโณ นี้ พิพากษาดังนี้:- ภิญญสูงยิ่งไม่แตกกันก่อน, เช่นอย่างว่า เมื่อฝนตก ขนท้งหลาย ยอมกล่าว "บดีนี้ข่าวล่าสำเร็จแล้ว," จริงอยู่ ข่าวล่านี้สำเร็จ เป็นแน่ ข้อฉันใด, ด้วยเหตุนี้ ต่อไปภิญญสูงจักแตกกันแน่นแท้ ข้อฉันนั้น, จริงอยู่ ภิญโญสูงมันแตกกันด้วยอำนาจความ ทะเลาะ, ดังแต่นกันด้วยอำนาจสังคมเทวามีได้; เพราะเหตุนี้นั่น พระ ผู้มพระภาคจึงตรัสว่า "แตกกันแล้ว." ส่วนคำที่ตรัสไว้ในข้อนี้ พึง ทราบด้วยอำนาจเนื้อความที่ปรากฏ," ข้อความ เอตมตฺต ภิสฏาฯ อฏฺฐายานนฺ ปฏากมิมิคาถาม ว่า "เพราะเหตุไร พระผู้มพระภาคทรงสร้อยนั้นแล้ว จึงเสด็จ หลีกไปเสีย ?"