ความบกพร่องจิรจิร และความบกพร่องบุคคล : หน้า 121/183

ประโยค - ตัดสนิมปาสักกำ อรรถภาษาวินัยมหาวรรณ์ ตอน ๒ - หน้าที่ 347 ที่ชื่อว่าความบกพร่องจิรจิร พึงทราบดังนี้:- ผ้าถึงแก่ภิญญูรบะหยีพูดน ฯ ๆ ทั่วกัน, ทั้งยังมีไหมเหลือ, แต่ไม่พอ รูปละผืนน ฯ พึงตัดให้; ถึงแล้ว เมื่ออาจะตัด พึงทำให้เป็นก่อนให้พอ แก้วร ฯ มีฉัตรมณฑลเป็นต้น หรือบิราบอันมิภูมิใส่รองเท้าเป็นต้น; โดยกำหนดอย่าวต่ำที่สุด สมควรตัดก่อนให้กว้างเพียงสี่นิ้ว ยาวพอแก่ อนุวต. แต่ไม่พึงทำเป็นท่อนจนใช้ไม่ไหว; [๒๐๔] เพราะฉะนั้น ข้อที่ว่ารวมไม่เพียงพอ ซึ่งว่าความบกพร่องจิรจิร ในคำว่า วิกนก โตเสดวา นี้ ด้วยประกาศนี้ อันนี้ เมื่อ ตัดจิรจิร ให้แล้ว จิรจิรนั้นเป็นของแถมให้กัดทั้งหลาย พอใจ ลำดับนั้นพึงทำการจับฉลาก; ในอันธรถรดาแก้ว ถึง if a ในส่วนของภิญญูรบะหนึ่ง จะไม่พอผีหนึ่งหรือสองผี, พึงแถมสมณบารจางอันในส่วนอื่นนั้น ภิกษุใดพอใจได้ส่วนนี้, พึง ให้ส่วนนี้แก้ภิญญูรบะแล้ว พึงทำการจับฉลากในภายหลัง; แม้นี้กี่ชื่อ ว่าความบกพร่องจิรจิร" ที่ชื่อว่า ความบกพร่องบุคคล พึงทราบดังนี้:- เมื่อมีบิกญูจัดเป็นหมวด ๆ ละสี่รูป หมวดหนึ่งไม่ครบ มีบิกญู อยู่แปลรูปหรือเก๋รูป พิ้งแก่ภิญญูเหล่านั้นแปลส่วน หรือเก่าส่วนว่า "ท่านทั้งหลาย จงนับส่วนเหล่านี้แบ่งแจกกันเกิด" ข้อที่บิกญูไม่นิยม พอนี้ ชื่อความบกพร่องบุคคล ด้วยประกาศนี้. ก็เมื่อให้เป็นแผนก แล้ว จิรจิรนั้นอ่อนเป็นของที่ให้ภูทั้งหลายพอใจได้, ครับให้พอใจ ได้อย่างนั้นแล้ว พึงทำการจับฉลาก.