อรรถกถาวีมหาวรรค ตอน ๒ : หน้า 6/183

ประโยค - ตดสนิปาสำหรับอรรถกถาวีมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 232 พิธทราบดังนี้ : - ถ้่าวชาวบ้านเขาไปตั้งอยู่ไกล, ภิกษุผูเที่ยวไปปิ้นนาบในบ้านนั้นแล้ว กลับมายิ่ววัด จำพรรษาเกิด. ถ้าชาวบ้านไปไกล. ก็พึงรับอุธิในวัดโดยอาระ ๗ วัน. ถ้าไม่สามารถอุธิในวัดโดยอาระ ๗ วันได้, ก็กิ่งอยู่ในที่แห่งภิกษุผูเป็นสภากันในบ้านนั้นเกิด. ถ้าว่านมนุษย์ทั้งหลาย ถวายสลากภัตเป็นต้นตามที่เคยมา, พึงบอกกะว่าว่า "เราได้อุธิในวัดนั้น" แต่อย่าเขาพากันกล่าวว่า "ข้าเจ้าทั้งหลาย มีได้ถวายนานอาอวัง" พระผู้นี้จึงอยู่ในวัดที่เดียวกัน. ถ้าการเขานั้นได้พระฉายอยู่ที่ใดที่หนึ่งของพระผู้เป็นเจ้าฝังเกิด ดั่งนี้ ภิกษุพึงได้ตามสบาย, ภันน ย่อมถึงพวกเธอแท้. ก็เมื่อตายเขากล่าวว่า "พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลาย จงแจกกันฉันในที่อยู่ของพระผู้เป็นเจ้าฝังเกิด" ดังนี้ ภิกษุควรรับ. ส่วนของควรแจกกันได้ มีวิชาเป็นต้น ที่ภิกษุบูชามาในสถานใหม่ด้วยคิดว่า "เก็บไว้ในวัดจะฉิบหายเสีย" ควรไปโลกนี้