การเข้าใจคำว่าวินัยในมังสะ : หน้า 65/183

ประโยค - ตลอดมินนพาสำหรับ อรรถาคมพระวินัย มหาวรร ดอน ๒ – หน้าที่ 291 บทว่า ปฏิจฉามี มัวามว่า มังสะที่เขาเจาะจงกระทำ อีกอย่างหนึ่ง คำว่า "ปฏิจฉาม" นี้ เป็นชื่อของนิติกรรม แม้ มั่งทะ ท่านเรียกว่า "ปฏิจฉาม" นี้เป็นชื่อของนิติกรรม แม้ มั่งทะ ท่านเรียกว่า "ปฏิจฉาม" ก็เพราะเหตุว่า ในมังสะนี้มั่ง ปฏิจฉามันนั้น จริงอยู่ ผู้ใดบริโภคมั่งสะเห็นปานนั้น ผู้นั้น ย่อม เป็นผู้รับผลแห่งกรรมมันนั้น จึงอยู่ ผู้ใดบริโภคมั่งสะเห็นปานนั้น ผู้นั้น ย่อม แม้แก่มุ่งนั้น เหมือนมันก็ผู้นั้นเอง บทว่า น จิรณฺญ มีความว่า ท่านผู้มีอายุหลาย นั้น เมื่อกล่าว ดู่อยู่ ชื่ออ่อน ไม่สร้าง ไป อธิบายว่า ย่อมไม่มีสิ่งที่กล่าว ตู ถาดแสดงมั่งสะมีความบริสุทธิ์โดยส่วนสาม ได้กล่าวไว้แล้วใน อรรถกถาแห่งสัมมาทิฏฐิ [ว่าด้วยกับปิยภูมิ] บทว่า ปจุณติ ม นี้ สักว่ารส แต่ว่า ถึงวิหารใกล้คลังก จะสมมติได้ เพราะพระบารมีที่รัศโลไว้ว่า ย สง โอ อาณุโมติ แปล ว่า "สงหังจะสมดังที่ใจ" แม้จะไม่สอดธรรวามา สมติด้วย อปโลกลับเทน ก็ควรเหมือนกัน บทว่า สกฺฐปริจุตต มีความว่า พักอยู่ ประหนึ่งทำให้อ่อน ล้อมด้วยเวียนทั้งหลาย บทว่า กาโคลาฤทุ ได้แก่ เสียงร้องก้องแห่งทั่งหลาย ซึ่งประชุมกัน แต่เข้ามิตเดียว เพื่อฉะนั้นเพื่อหนองการกินเหยื่อที่เขาทั้งแล้ว