การห้ามปรามในพระวินัยมหาวรรค : หน้า 23/183

ประโยค - ตอบสนับป่าสำหรับอรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 249 นั่น เพราะเหตุไร " บทว่า โอมทฤษฎีวา มีความว่า สงฆ์กล่าวคำเหล่านี้ว่า "อย่าเลยกิจของเธออย่าทำความบาปตามมายล" ดังนี้เป็นอานิ ห้ามปราม เสียแล้วจงปวดรน. จริงอยู่ การห้ามปรามด้วยถ้อยคำ พระผู้พระ ภาคทรงประสงค์แล้วว่า โอมทฤษฎีวา ในบทว่า โอมทฤษฎีวา นี้, สองบทธว่า อนุวัตติ ปฏิญาณติ มีความว่า ภิกษุโจทก์นั้น ปฏิญาณอย่างนี้ว่า "กิริยานี้ข้าพเจ้าเจาะจงตามกำหนัด (คือโอม) แล้ว ด้วยอาชิติ ปราณชิ; ไม่มีมูล" บทว่า ยถรม มีกล่าวว่า สงฆ์จึงให้ปรับภาคติย เพื่อชำ กำจัดด้วยสงฆทาเสด, พึงให้ปรับทุกกุ เพราะตามคำจงด้วยวิเศษคะนอก จากนี้ บทว่า นาเสฏฐวา มีกล่าวว่า สงฆ์พึงนาบนมือภูผู้ออกไหนเสีย ด้วยลิงคนาเสนา. ภิกษุจึงเลยนั้น อังคสงฆ์พังเพียงเท่านี้ว่า "อาบิติ นั่น พึงเป็นโทษอันเธอทำคืนตามธรรม" แล้ว พึงกล่าวว่า "ท่าน ทั้งหลายงปราถนิด. แต่ต่อพึงกล่าวคำนี้ว่า "อาบัติชื่อ โน่นนะ;" เพราะว่ากั้นนั้นย่อมเป็นทางแห่งความทะเลาะ. วินิจฉัยในข้อว่า อีก วรรค ปญฺญาโค น ปุกฺคลา นี้ พึง ทราบดังนี้ :- ได้ยินว่า พวกโจรจับปลาหลายอาสะโกธรณี ใว้วัดป่า ปีนี้กันแล้วไป ภิกษุนั้น เห็นประการแปลกนั้น กำหนดหมายเอาว่า "กรรมนี้ พึงเป็นของภิษุ" จึงกล่าวอย่างนี้.