การจำพรรษาและปฏิญญาภิกษุ : หน้า 11/183

ประโยค - ตตอนบสนุนปาสำทิกา อรรถภาพพระวินัย มหาวรรคร ตอน ๒ - หน้าที่ 237 พระอุปัณฑะทศากายบุตร ได้ทำปฏิญญาว่า "เราขอจำพรรษาในวันเข้า พระรรตน ณ อาวาสของท่านทั้งหลาย." ข้อว่า ปฏิญญา อน ปฏิญญาติ โดยว่า การจำพรรษาใน อาวาสซึ่งได้รับปฏิญญาไว้ท่ามปราศจากไม่. วินิจฉัยในข้อว่า ปฏิสุทา จ อาปฏิฏี ทุกลูกสุด นี้ พึง ทราบดังนี้ :- ยอมเป็นอาบัติพระรับคำว่า "ท่านทั้งหลายยอมจำพรรษาใน ที่ติดด อเดือนนี้" ดังนั้น อย่างเดียวนท่านถามไม่ว่า ยอมเป็นอาบัติ ทุกกฏ เพราะรับคำนี้แม่โดยนัยเป็นต้นอย่างนี้ว่า "ท่านทั้งหลาย จงรับภิกษาตลอดด อเดือนนี้, ข้าพเจ้าแม่ทั้ง ๒ กายอยู่ที่นี่ จักให้ แสดงรวมกัน." กฎูสาธุภูกูอันนั้นแต่ ยอมเป็นพระเหตุอันกล่าวว่า ให้คลาดในภายหลัง ของภิกษุสมจิตบริสุทธิ์ในวันต้น. แต่สำหรับ ภิกษุมีจิตไม่บริสุทธิ์ในชั้นเดิม ควรปรับทุกกฎับปาฏิทติย์ คือ ทุกกฎุเพราะรับคำ ปฏิฏีเพราะแสดงกว่าจะให้คลาด. วินิจฉัยในข้อว่าหลายมีข้อว่า โย ตทหง อกรณีโย เป็นต้น พึงทราบดังนี้ :- ถ้าภิกษุไม่เข้าอำพรรษา หลักไปเสียดี, เข้าพรรษาแล้ว ยัง ๓ วันให้ล่วงไปภายนอก (อาวาส) ก็ได้, วันเข้าพรรษาต้นของ เธอไม่ปรากฏด้วย เธอต้องอาบัติพระรับคำด้วย แลว่าไม่เป็นอาบัติ แก่อภิฤทธิ์พรรษาว่าแล้ว ไม่ทันให้จูงขึ้น แม้หลักไปด้วยสัตตภา- กรณียะในวันที่นั้นเดียว กลับมาภายใน ๓ วัน, ก็อาจกล่าวว่าอะไร จะพึงแก่อภิฤทธิ์พรรษาแล้ว ๒-๓ วัน (สัตตาหะไปเสียด)