การแจกส่วนของภิกขุและสามเณรในพระพุทธศาสนา : หน้า 118/183

ประโยค - ตยสงั คมัง ปสาทิกา จักกากระวังวัน มหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 344 หนึ่ง ๆ ซึ่งมีราคาผลและสลิมกษะปนะ ฯ พอทั่วกัน อย่างนั้น นั่นเป็น การดี ถ้าไม่พอ ผืนใด ดีราคาเก้าหรือแปลกกษะปนะ ผืนนี้ ควบกับผืนอื่น ซึ่งมีราคาหนึ่งกาหบ และมีราคาสองกาหปนะ จัดส่วนเท่า ๆ กัน โดยอาญู้นี้แล ข้อว่า ภิกขุ คณุตฺตา วคฺคี พนฺทธา มีความว่า หาว่า เมื่อแจกทีละรูป ๆ วันไม่พอ เราอนุญาตให้นับภิกขุพวกละสลิมรูป ๆ จัดส่วนจิรอเป็นหมวด ๆ หมายจะสันส่วน ๆ ทำให้บัดอันเดียวกัน ตั้งเป็นส่วนจิรอหนึ่ง เมื่อส่วนจิรอได้ตั้งไว้เช่นนี้แล้วจึงให้บ ลวก, แมภิกขุเหล่านั้น ก็พึงจับลวกแจกกันอีก วินิจฉัยในข้อว่า สามเณรานู อุทฺฐปฺวิโส นี้ พึงทราบ ดังนี้:- สามเณรเหล่าใด เป็นอิสระแก่ตน ไม่ทำการที่ควรทำของ ภิกษุสมํ ขวนขวายในอาทิสและปริโมจา ทำวัตตปฏิบัติแก่อาจารย์ และอุป ชโยม้าเท่านั้น [๒๒๓] ไม่ทำแก่ภิกษุเหล่าอื่น, เฉพาะ สามเณรเหล่านั้น พึงให้ถึงส่วน ฝ่ายสามเณรเหล่าใด ทำกิจที่ควรทำ ของภิกษุสงฆ์เท่านั้น ทั้งปุรเศรษฐ และปิยาจิต, พึงให้ส่วนเท่ากัน แก่ สามเณรเหล่านั้น แต่ค่านี้กล่าวเฉพาะด้วยอากาจิวร์ ซึ่งเกิดขึ้นหลัง สมยุ ได้เก็บไว้ในเรือนคลัง, ส่วนอากาจิวร์ต้องให้เท่า ๆ กันแท้ ผ้าจำพรรษา ซึ่งเกิดในที่นั้น ภิกขุและสามเณรพึงทำ ผิดกิจกรรมเสง่มีผูกไว้มากเป็นต้น แล้วถือเอา รัฐอยู่ การทำก หัตถกรรมมีผูกไม้กวาดเป็นต้น เป็นวัตรของภิกษามานรรัยทั้งปวง ใน