อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ : หน้า 97/183

ประโยค - ตลอดสนับปา่กทํา อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 323 หลังกัน พระผู้มีพระภาคเจ้า ครับทรงแสดงกฎเกณฑ์ธรรม ๗ ในอธายาวรว อย่างนี้แล้ว, จึงทรงแสดงกฎเกณฑ์ ๗ เหล่านั้นอีกแห่งจิวที่กุม ทำคำไว้ ในสมาทายาวบ้าง ตามที่เหมาะในอธายสมาทายาวบ้าง [๒๔] เมือหน้าแต่นั้น พระผู้มีพระภาคทรงแสดงกฎเกณฑ์หลาย ซึ่งสมด้วยยืนเป็นตัวว่า อนภิฤภิฏิเตน ซึ่งพาดพิงถึงวิธีวี่ว่า"เราจักไม่กลับ" ดังนี้นั่น ไม่พาดถึงวิธีวี่ว่า"เราอัภกลับภายใน สิมา เราจักไม่กลับ" ดังนี้เลย เมือหน้าแต่นั้น ครับทรงแสดงกฎเกณฑ์ที่มีควรสิ้นหวังเป็นที่สุด หลายครั้ง โดยเนี่ยอันคลุกคลีคะกับกฎเกณฑ์นอกนี้ ด้วยยืนเป็นต้นว่า จิริราสาย ปุกกำติ แล้วทรงแสดงกฎเกณฑ์ทั้งหลายที่สมควรใน ม deterg มี ฉูฐานนุตก เป็นอาทิ เนื่องด้วยภิกษุผูปุสกัส และเนื่องด้วยภิกษุผูมีความอยู่สำราญอิก ครับทรงแสดงกฎเกณฑ์โดยประเภทอย่างนี้แล้ว, บัดนี้ จะทรงแสดงปิลโพธิซึ่งเป็นปฏิปันณะแก่ปิลโพธิ์ทั้งหลาย ที่รัชไว้ว่า"ปลิโพธทั้งหลาย ย่อมขาดด้วยกฎเกณฑ์นั้น ๆ" ดังนี้ จึงตรัสคำว่า "ภิกษุทั้งหลาย ปิลโพธิแห่งกุมเมือง ๒ เหล่านี้" ดังนี้ เป็นอาทิ บรรดาบทเหล่านนั้น กล่าว ว่าอุตตม มีความว่า อาวาสนั้นเป็นสถานอันภิญญาสะแล้ว ด้วยความสะอาดใจ, ชื่อ ความสะอันนั้นด้วยความสะอัน