การอรรถภาพพระวินัยมหาวรร ตอน ๒ : หน้า 138/183

ประโยค - ตอนได้สัมผัสกับ การอรรถภาพพระวินัยมหาวรร ตอน ๒ - หน้าที่ 363 บทว่า อามิสสนฺโตโร มีวิเคราะห์ว่า อามิสเป็นเหตุของภิกษุนั้น เพราะฉะนั้น ภิกษุนี้ ชื่อผู้ยมิสเป็นเหตุ เหตุท่านเรียกว่า อนุตร ความว่า ภิกษุผู้นี้อมิสเป็นเหตุ ปรารถนาคารุณวาทและอิริย จึง พยาบาท บทว่า กาลตํ คื อ เพราะทำกาลกิจถ วิจิตฉันในข้อว่า คิณนุปฺปญาโญน ทาตุ นี้ พึงทราบดังนี้ :- บทและอิริว ของภิกษุผู้นี้ทำกาลกิจนั้น อันสงฆ์ให้แก่กิณ ผู้พยาบาท ด้วยกรรมนามาที่ตรีสังคัปคี อปโลกให้ดีดี ย่อม เป็นอันให้เหมือนกัน, ควรทั้งสองอย่าง ในข้อว่า ย ตตฺ ลภกณฺฑ์ ย ตตฺ ครูณฺฑํ ขาพเจ้า อัสดงฺความกวาทำต่างกันแห่งลูกกัณฑ์และครูกัณฑ์ข้างหน้า [วิจิตฉันในลภากของภิกษุผู้นี้] ส่วนในลภาของภิกษุผู้นี้ มีวินิจฉันตั้งแต่ต้น ดังต่อ ไปนี้ - หากภิกษุสงฆ์ทั้งสิ้นพยาบาท ภิกษุใดทำกาลกิจ เป็นเจ้าของ ทั้งหมด หากว่า บางพวกทำวร บางพวกไม่ทำวรเลย ภิกษุใดทำกาล กิจย่อมอย่างนั้นของภิกษุ่น อาจารย์บ้างพวกกล่าวว่า "ภิกษุแม่ทับปง พึงทำใหวาระที่ถึงตน, [๒๔๕] เพราะฉะนั้น ภิกษุแม่ทับปงเป็นเจ้างอ" บางพวกกล่าวว่า "ภิกษุในนี้ อันภิกษุเหล่าใดพยาบาท, ภิกษุ