ความสำคัญของการฟังคำสอนในพระพุทธศาสนา : หน้า 174/183

ประโยค - ติดต่อสนับสนุนวิเศษ ภักดีอธิษฐาน อรรถภาพวินัย มหารวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 399 ผู้มีพระภาค ได้ยินดี ความประสงค์ของภิกษูนั้น ดังนี้ว่า "ภิกษุ เหล่านี้ ถูกความโกรธครอบงำ ย่อมไม่เชื่อฟังคำของพระศาสดา พระ ผู้มีพระภาคอย่ต้องทรงแสดงพยางค์ต่อนักเตือนภิกษุเหล่านั้นเลย" เพราะฉนั้น เธอจึงทูลอย่างนั้น ฝ่ายพระผู้มีพระภาคทรงนำเรื่องในอดีตมาตรัส ด้วยทรงอิงดูเหตุภิกษุเหล่านั้น "พวกเธอก็ได้ความรู้สึกแล้วดเว้น ในภายหลังบ้าง" บรรดาเทหล่านั้น ท่าน อนุตตโฒ ตัดว่า อนุตโต อฏฺโฐ มีคำอธิบายว่า "ความเสื่อมเสียก็มีเราจากบรรดาเหล่านั้น." อีกอย่างหนึ่ง ท่าน อนุตตโต ได้แก่ อนุตฺโโต แปลว่า บรุษนั้นจักเป็นผู้ให้ความฉิบหาย คำทำเหลือชัดเจนแล้ว ก็ฉินฉับในตอนว่า ปุปฺผโต เป็นอาทิ ทิพทราบดังนี้ :-. ชนชื่อว่าผู็เสียงดัง เพราะเขามีเสียงมากคือใหญ่. [๒๖] ชน ผู้เป็นเช่นเดียกัน ชื่อว่าชนผู้สมกัน มีกำธิบว่า "จริงอยู่ ชนผู้ทา ความบาดหมางกันนี้ทั้งหมด เป็นผู้มีเสียงดังเพราะปล่อยเสียงรอบด้าน และเป็นเช่นกัน." บานาความว่า น พโล โกติ มนุญฺญ มีความว่า ในชน นิยายนัน ใคร ๆ แม้นคนหนึ่ง (ไม่) สำเนจกเลยว่า "เราเป็นพลาก." ทุก ๆ คนเป็นผู้มีความสำคัญว่า "เราเป็นบัณฑิตั้งนั้น." บานาความว่า นาถญฺญ ฐิญฺญ โอปนญฺญ มีความว่า ใคร ๆ แม้น ผู้หนึ่ง ไม่สำเนจกเลยว่า "เราเป็นพลาก," และยิ่งกว่านั้น เมื่อสงฆ์ฺ แตกกันอยู่ ไม่สำเนจกถึงเหตุอันหนึ่งแต่อื่น คือ เหตุอันนี้ว่า "สงฺม