พระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - ความเข้าใจเกี่ยวกับการให้ : หน้า 120/183

ประโยค - ตลอดสนัมปาสังกา อรรคถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 346 แล้วค่ะ โดยคาติไม่โดยอย่างนี้ เป็นอันให้ดีแก่; หย่อนให้ ไม่ต้องแถมให้ถือ เกินไปก็ไม่ต้องเอาคืน จะนี้แล. ข้อว่า อธิราภาค มีความว่า อภิญญ์มีรูป ทั้งยังมีสีผิว เหมือนกัน, ในผ้าหล่านั้น ผืนหนึ่งราคาสิบสองหาบนะผืน, ผืนที่ เหลือราคา ผืนละ สิบบาทหาบนะ; เมื่อได้จับสลากในผ้าพังด้วยอำนาจ ตีราคาผืนละ สิบบาทหาบนะเท่านั้น, สลากในผีมีราคาสิบสองหาบนะ ให้กะเก็บกุ๋ย, ภิกษุนันเป็นผู้ประสงค์จะให้ส่วนในนั้นเกิน ก็แสดงว่า "วิริยะของรายอมพอเพียงด้วยส่วนเท่านี้," ภิกษุทั้งหลาย กล่าวว่า "ผู้มีอายุ ส่วนที่เกิน ต้องเป็นของสงฆ์," พระผู้พระภาค ทรงสับคำนั้น จิงทรัา ว่า "ภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาต ให้ส่วน ที่เกิน ในเมื่อเธอให้ส่วนของสัตว์แทนแล้ว" ดังนี้ เพื่อแสดงเมื่ ความนันว่าว่า "ขอจำอ้อมไม่มีในของสงฆ์และของคณะ, ภิกษุทั้ง ทำความสำรวมในของสงฆ์และของคณะทั้งปวง, ถึงภิกษุผู้ถือเอาก็ พึงรังเกียจ." ในบทว่า อนุญญฺป ภิณฺณ นั้น มีความว่า ขึ้นชื่อว่าสิ่ง ของสำหรับทดแทน ได้แก่ปิ่นท้อง อย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งจะพึง ทดแทน คือพึงใช้แทนให้, ในส่วนของภิกษุนัน ที่เกินไปเท่าใด, เมื่อกับปิ่นท้องอย่างใดอย่างหนึ่ง ซึ่งมีราคาเท่านั้น อันเธอ ให้แล้ว. ความบกพร่องในคำว่า วิลคล โต้ลฏฺฐวา น นี้ มี ๒ คือ:- บทพร่องจิรฯ ๑ บทพร่องบุคคล ๑.