อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 385 : หน้า 160/183

ประโยค - ตะอดมันปะสาทิก อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 385 พึงแจกกันถือเอย หากว่า เขาว่า "ท่านผู้อธิษฐาน ข้าพเจ้าไม่ได้ ถอดผ้าคาด แก่ภิษุผู้พรรคพรรษาในพรรษาที่สาม แต่พรรษานี้ ไป ข้าพเจ้าถวายผ้านั้น," ย้อมถึงแก่ภิษุผู้พรรคพรรษาภายใน พรรษานั้น. ถ้าภิษุเหล่านั้นหลีกไปสู่ที่เสี้ยนแล้ว, ภิกษุผู้อื่นเคย กัน จะรับแทน; พึงให้. ถ้าเหลืออยู่อีอว่ากันนั้น, นอกจากนั้น มรณภาพหมด, ย่อมถึงแก่ภิษุรูปเดียวกันแลน. ถ้าว่า แม้รูป เดียวก็ตามไม่มี, ย่อมเป็นของสงฺฆะ; ผ้านั้นภิษุผู้พร้อมหนกัน พึงแจก กัน. [ถวายจำเพาะ] [๒๖๐ ข้อว่า "ถวายจำเพาะ" มีความว่า เขาจะจง คือ กำหนดหมายถวาย. ในบทว่า อฏิวา เป็นอาติ นี้เนื้อความดังดัง:-. เขาจะจงถวายในข้าวต้มหรือข้าวสวย หรือของควรเคี้ยว หรือลิภร หรือเสนานะ หรือภัสส. ในบทเหล่านี้ มีโฆษณาดังนี้:-. ทถวายมณิฑกุ้วยข้าวต้มประจำวันนี้ หรือประจำวันพรุ่งนี้ แล้ว ถวายข้างต้มแกพวกเธอขำ้ขี้นสู่เรือนแล้ว, ครั้นถวายเสร็จแล้ว เมื่อ ภิษุผู้หลายฉันข้าวต้มแล้วจึงถวายว่า 'ข้าพเจ้าถวายจิรเทเหล่านี้ แก่ พระพี่เป็นเจ้าทั้งหลายฉันข้าวต้มของข้าพเจ้า' จิรข้าวต้มนี้อภิกษุ ผู้ได้รับนิมนต์ ได้ฉันข้าวต้มแล้วทำกัน. ส่วนข้าวต้มอภิกุเหล่าใด ผู้ผ่านไปทางประตูเรือน หรือผู้เข้าไปสู่เรือนด้วยภิฎฐาจาวัดจังได้,