ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ตะอดมันปะสาทิก อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 385
พึงแจกกันถือเอย หากว่า เขาว่า "ท่านผู้อธิษฐาน ข้าพเจ้าไม่ได้
ถอดผ้าคาด แก่ภิษุผู้พรรคพรรษาในพรรษาที่สาม แต่พรรษานี้
ไป ข้าพเจ้าถวายผ้านั้น," ย้อมถึงแก่ภิษุผู้พรรคพรรษาภายใน
พรรษานั้น. ถ้าภิษุเหล่านั้นหลีกไปสู่ที่เสี้ยนแล้ว, ภิกษุผู้อื่นเคย
กัน จะรับแทน; พึงให้. ถ้าเหลืออยู่อีอว่ากันนั้น, นอกจากนั้น
มรณภาพหมด, ย่อมถึงแก่ภิษุรูปเดียวกันแลน. ถ้าว่า แม้รูป
เดียวก็ตามไม่มี, ย่อมเป็นของสงฺฆะ; ผ้านั้นภิษุผู้พร้อมหนกัน พึงแจก
กัน.
[ถวายจำเพาะ]
[๒๖๐ ข้อว่า "ถวายจำเพาะ" มีความว่า เขาจะจง คือ
กำหนดหมายถวาย.
ในบทว่า อฏิวา เป็นอาติ นี้เนื้อความดังดัง:-.
เขาจะจงถวายในข้าวต้มหรือข้าวสวย หรือของควรเคี้ยว
หรือลิภร หรือเสนานะ หรือภัสส.
ในบทเหล่านี้ มีโฆษณาดังนี้:-.
ทถวายมณิฑกุ้วยข้าวต้มประจำวันนี้ หรือประจำวันพรุ่งนี้ แล้ว
ถวายข้างต้มแกพวกเธอขำ้ขี้นสู่เรือนแล้ว, ครั้นถวายเสร็จแล้ว เมื่อ
ภิษุผู้หลายฉันข้าวต้มแล้วจึงถวายว่า 'ข้าพเจ้าถวายจิรเทเหล่านี้ แก่
พระพี่เป็นเจ้าทั้งหลายฉันข้าวต้มของข้าพเจ้า' จิรข้าวต้มนี้อภิกษุ
ผู้ได้รับนิมนต์ ได้ฉันข้าวต้มแล้วทำกัน. ส่วนข้าวต้มอภิกุเหล่าใด
ผู้ผ่านไปทางประตูเรือน หรือผู้เข้าไปสู่เรือนด้วยภิฎฐาจาวัดจังได้,