การสร้างและตั้งเสาในพระวินัยมหาวรร : หน้า 67/183

ประโยค - ตยอมรับปาสิกกิอ ธรรมภาพพระวินัยมหาวรร ตอ 2 - หน้าที่ 293 กล่าวว่า ความจบคำและความตั้งใจแห่งเสาอิกษุรูปหนึ่งในภิกษุ่มนี้ จักพร้อมกันได้แน่" ก็แก่ ในกุฏิทั้งหลายที่มีฝาอฐิ สิลานหรือดินข้างได้จนจะก่อกิจตามไม่ค่อยดีตาม; ภิกษุทั้งหลายปรารถนาจะให้ตั้งฝาอฐิแล้วหรือหรือดินอันใด, พึงเอาอฐิหรือสิลาตา หรือก้อนดินอันนั้น ก่อนอื่นอันทั้งหมด ทำกับปิยกุฏิ ตามที่กล่าวแล้วนั้นแต่อ,อฐิรือเป็นที่ก่อขึ้นบนพื้นภายใต้กุฏิอันแรกเป็นต้นแห่งฝาไม่ควร. ส่วนเสาย่อมขึ้นข้างบน, เพราะเหตุนัน เล่าสีควร. ในอันธรรถถกแก้วว่า "จริงอยู่ เมื่อใช้เสา พึงอธิษฐานเสา สืบที่เสาม, เมื่อใช้ฝา ก็อฐิษฐานอฐิอันสองสามแผ่น ที่เสา" แต่ถึงกับปิยกุฏิที่ไม่ทำอย่างนั้น ก็ไม่มีโทษ เพราะว่า คำที่กล่าวไว้ในอรรถถกทั้งหลายเหล่านั้น ย่อมเป็นประมาณ. กับปิยกุฏิ ชื่อ โค่นสาทกก มีสองอย่าง คือ อารามโค่นสาทิกา หนึ่ง วิหารโค่นสาทิกา หนึ่ง. ในสองอย่างนั้น ในวัดใด อารามก็งไม่ล้อลม, เสนาสนะที่หลายมไม่ล้อลม [๙๙๙] วัดนี้ ชื่ออาราม-โค่นสาทิกา; ในวัดใด เสนาสนะอ้มทั้งหมวด หรือ ล้อมรอบส่วน, อารามไม่ล้อลม, วัดนี้ ชื่อ วิหารโค่นสาทิกา. ข้อที่อารามไม่ล้อลม นั้นแล เป็นประมาณในโค่นสาทิกา ทั้งสองอย่าง ด้วยประกาศฉะนี้. แต่ในกรณีและมหาปัจเจรี้ว่า "อารามที่ล้อมกังงี้นึงก็ดี ล้อมมากกว่ากัลก็ดี จัดเป็นอารามที่ล้อมได้." ในอารามก็ดังนั้นหนึ่ง เป็นดังนี้ ควรจะได้ปิยกุฏิ.