ศึกษาธรรมในความลำเอียงและการให้ของภิกษุ : หน้า 117/183

ประโยค - คัดสนับจากสำนักอรรถภาพพระวินัย มหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 343 สองบทว่า โลกหล้า อลิส คือ ได้ทำเสียงดังอย่างนี้ว่า "ท่าน จงให้เถ่าอาจารย์ของเรา ท่านจงให้เถ่าอาจารย์ของเรา." วิบินิฉัยในองค์จารึกที่แสดงไว้ ว่ากล่าวดังนี้:- เมื่อให้ราวที่มีราคามาก แม้จะไม่ถึง (ลำดับ) แก่ก็ย่อทั้งหลาย ผู้ชอบพอกัน ชื่อถึงความลำเอียงเพราะความชอบพอ ไม่ให้วีรมี ราคามาก แม้ถึงกิฬกผู้แก่กว่าเหล่านั้น แต่กลับเอาวิวมีราคาน้อยให้ ชื่อถึงความลำเอียง เพราะความลำเอียงชง. [๒๒๗] ภิกษุผู้งมงาย ด้วยความเบื่อ นไม่รู้จักธรรมเนียมการให้จวร ชื่อถึงความลำเอียง- เพราะงงมงาย. เพราะกลั่มแต่ความคิดเห็นอ่อนผู้มีปากกล้า จงให้วีรมีราคา มากยิ่งไม่ทันถึง (ลำดับ) ชื่อถึงความลำเอียงเพราะกลัว. ภิกษุใด ไม่ถึงความลำเอียงอย่างนั้น คือ เป็นผู้ที่ตรง เป็นผู้พอวาง งกเป็น กลางต่อภิกษุทั้งปวง ภิกษุเห็นปานนี้ส่งควรสมดี. บทว่า ภาณฏาภาคิ ชิต มีความว่า ภิกษุผู้ราบอยู่ว่า "ผ่าเกน ไปแล้วเท่านั้น ย่อมได้แจกเท่านั้น." พระผู้มีพระภาคตรัสว่า "ทราบ ผ้าที่แจกแล้วและยังไม่ได้แจก." บทว่า อุจจุตาว ว มีความว่า คัดเลือกกั้งหลายอย่างนี้ว่า "นี่เนื้อหยาบ นี้เนื้ออ่อน นี้เนื้อแน่น นี้เนื้ออ่อน นี้ใช้แล้ว นี้ยัง ไม่ได้ใช้ ย่อมเท่านั้น นี้ว่างเท่านั้น." บทว่า ตุฏฐวั ว มีความว่า ทำการกำหนดราคาอย่างนี้ว่า "ไม่ได้ใช้ ย่อมเท่านั้น นี้ว่างเท่านั้น." สองบทว่า อุณฒาวาณู วถู วา มีความว่า ถ้าเฉพาะเป็น