ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ตอฝสมุนไพากภัก อรรถคถาพวนัย หวามรร ตอ๒ - หน้าที่ 277
บทว่า อญฺญุปฺปิสนานิ ได้แก เครื่องย่างหลายที่จะพึงบด
ผสมกับยาดำ. แต่เครื่องบดยาอะไร ๆ จะไม่ควรหมายได้.
บทว่า อฐฺิมิ มีความว่า ภาวะยาถึงแล้วด้วยกระดูกที่เหลือ
อันกระดูกมนุษย์.
บทว่า ทนฺตมฺย ได้แก ภาชนะยาถึงแล้วด้วยยา ทุกอย่าง
มีช้างเป็นต้น.
ขึ้นชื่อว่า ภาชนะที่ไม่ควร ย่อมไม่มีในภาชนะที่ทำด้วยขาเลย.
ภาชนะยาถึงแล้วด้วยไม้ถือเป็นต้น เป็นของควรโดยส่วนเดียวเทด.
บทว่า สลดโภชนีย มีความว่า ชนทั้งหลายอ่อนเก็บไม้
ด้ามยาดในที่เก็บอันใด, เราอนุญาตที่เก็บอันนั้น เป็นกลัวก็ดาม
เป็นถุงก็ดาม.
อัอลวกะน นี้ ได้แก้ สุกสำหรับทะพายแห่งยาถาด.
สองบทว่า ยมฺม นครฏฺฐกุธิ [๔๕๐] ได้แก้ กล้องนัตถู
อันเดียวเป็นหลอดคู่ มีระทั่งกัน.
ข้อว่า อญฺญานามติ วิญฺญา ตตปา มีความว่า การหุงน้ำ-
มันทุกชนิด เป็นอันพระผู้มีพระภาคอนุญาตให้ใส่เครื่องยาอย่างใด
อย่างหนึ่งงได้แท้.
บทว่า อตปิฏฺฐิตตมฺมชานติ มีความว่า มือน้ำอมตุนใส่เกิน
เปรียบไป, อนึ่งว่า ปรุงใส่น้ำมากไป.
ลมในอวัยวะใหญ่บ่อย ชื่อองค์ตะ.
บทว่า สมุกราเสฏฐ ได้แก้ การเข้าสระโถมด้วยไปไม้ที่จะพึงกัด