การถวายผ้าและการแบ่งปันในสงฆ์ : หน้า 152/183

ประโยค - ตลอดมาตนปาสาก็ภิกำ ภรรกาฎระวินยม หวาวรร ตอน ๒ - หน้าที่ 377 ถือเอาไม่ดี; ผ้าเหล่านั่น ยอมเป็นของสงฆ์ในที่ซึ่งเธอไปถึงเข้าแล้ว นั่นแล. อันนี้ จะชักอกผึ่งหนึ่ง ถวายแก่สงฆ์ว่า "ผืนนี้ถึงแก่ ท่าน" ดังนี้แล้ว ถือเอาพี่ที่เหลือตัวคำว่า "ผ้าหนี้ถึง" พวกเรา" ดังนี้ ควรอยู่. ทายาน้ำผืนเดียว ถวายว่า "ข้าพเจ้า ถวายแก่สงฆ์ ภิกษุทั้งหลายไม่แบ่งกัน ถือเอาด้วยคิดว่า "ผ้าหนี้ถึง แก่พวกเรา;" ผ้านั่นเป็นอันเธอทั้งหลายถึงแก่ตน ไม่ชอบ ทั้งเป็นอัน ถือเอาไม่ชอบ. ควรเอามิตหรือมั่นเป็นต้น ทำให้เป็นรออ ให้ส่วน หนึ่งแกพระสงฆเณระว่า "ตอนนี้ ถึงแก่ท่าน" แล้วถือเอาส่วนที่เหลือว่า "ตอนนี้ถึงแก่พวกเรา." [๒๕๔] จะทำการกำหนดปันกัน ด้วยลาย ดอกไม้ หรือผลไม้ หรือเครื่องวัสดุแห่งผ้านั่นเอง ไม่ควร ถ้าชักเส้น ด้ายออกเส้นหนึ่ง ถาวแก่พระเณระว่า "ตอนนี้ ถึงแก่ฉัน" แล้วถือเอาว่า "ส่วนที่เหลือถึงแก่พวกเรา" ควรอยู่. ผ้าที่กฐัญัตเป็น ท่อน้อยท่อนใหญ่แบ่งกัน ควรแท้. เมื่อจิราวทั้งหลายเกิดขึ้นในสงฺฯ ซึ่งมิคามรูปเดียว. หาก วิญญูนี้ ถือเอาว่า "จิราวทั้งหลายต่อมาถึงแก่เรา" ตามนัยดังกล่าว แล้วในหนหลังนั้นเอง, เป็นอันเธอถือเอาชอบ, ส่วนสำคัญไม่ตั้งอยู่. หากเธอยกขึ้นทีละผืน ๆ แล้วถือเอาว่า "ผ้านี้ถึงแก่เรา." ลำดับยอดตั้ง อยู่, บรรดาลำดับที่ไม่ตั้งอยู่ และตั้งอยู่ทั้งสองนี้ เมื่อลำดับไม่ตั้งอยู่ คิ่นจิราวอื่นเกิดขึ้นอีก ถ้ากิฎฐูอ่อนกว่ามา, เธอทั้งสองพึงตัดตรงกลาง ถือเอา. เมื่อลำดับตั้งอยู่ คิ่นจิราวอื่นเกิดขึ้นอีก ถ้ากิฎฐูอ่อนกว่ามา,