อรรถภาษพระวินัยมหาวรก ตอน ๒ ตติยสมันตปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัย มหาวรรค ตอน 2 หน้า 46
หน้าที่ 46 / 183

สรุปเนื้อหา

บทความนี้เกี่ยวกับการวินิจฉัยและความเข้าใจในพระวินัยมหาวรก โดยเน้นถึงการสั่งการในด้านต่างๆ เช่น รองเท้าและหนังสัตว์ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน คำอธิบายเกี่ยวกับคำสั่งและวิญญรูปอาจารย์ในการสอนศาสนา นอกจากนี้ยังกล่าวถึงชนิดของหนังที่สามารถใช้ได้และไม่สามารถใช้ได้ตามพระวินัย โดยมีการนำเสนอประเด็นต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติทางศาสนา รวมถึงความเหมาะสมในการเลือกใช้วัสดุต่างๆ สำหรับรองเท้าและของใช้ในชีวิตประจำวัน ตามหลักการของพระพุทธศาสนา อนึ่ง สามารถติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ dmc.tv

หัวข้อประเด็น

-พระวินัย
-การสั่งในศาสนา
-วินิจฉัยการใช้หนังสัตว์
-อุปชามายในพระพุทธศาสนา
-รองเท้าและวัตถุต่างๆ

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - ตอนสนับสนำคำท่า อรรถภาษพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้า ที่ 272 หลายบวกอะ ย๋ ขุุสดี กาโล ว่าว่า เวลานี้แลพึ่งเป็นกล. บทว่า ปรีชาสุ# ได้แต่ สั่งมาแล้ว. ในคำนี้ว่า ย๋ ขุุสดี กาโล... ปรีชาสุ# มีคำอธิบายดังนี้ว่า อุปชามายของเรา ให้เรารับทราบคำสั่งอันใดมากว่า “เธอพิงดูสิ่งนี้” ด้วย เรื่องนี้ด้วย เวลานี้ พึงเป็นกลแห่งคำสั่งนั้น เอาเถิด เราจะทูล คำสั่งนั้นเดี๋ยวนี้.” ว่าด้วยวิญญรูปอวนม คืออาจารย์ผู้กล่าวประกาศเป็นที่ ๕. วินิจฉัยในว่า อนุษามี ภิกขเว สุพุทฺธมฺ มุ๙ส ชน- าปทสุกุณูปานนี้ พึงทราบดังนี้ :- รองเท้าที่ทำด้วยหนังชนิดใดชนิดหนึ่ง เว้นหนังมนุษย์เสีย ย่อม ควร แม้นในรองเท้า ฟักดำและฝักกุญแจ กันนี้แน่เ [ว่าด้วยหนัง] ก็แล้ววินิจฉัยในคำว่า อญุมามิ อดุราณิ นี้ พึงทราบดังนี้:- ภิกขุณะปุ่งแกะและหนังแผ่อย่างใดอย่างหนึ่งแล้วนอนหรือขึ้น ก็ครว. วินิจฉัยในหนังมูก พึงทราบดังนี้ :- หนังแห่งมูกชาติ คือเนื้อกราย เนื้อสมัน เนื้อฟาน กวาว เนื้ออีก และมันเผานี้เท่านั้นควร. [๑๒๒] ส่วนหนังแห่งสัตว์เหล่าอื่่ ไม่ควร. ลิง ค่าง นางเห็น ชะมด และสัตว์ร้ายเหล่าใดเหล่าหนึ่งบรรดา มี, หนองของสัตว์เหล่านี้นาไม่ควร.
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More