การศึกษาพระวินัยมหาวรรค ตอนที่ 2 : หน้า 175/183

ประโยค - ตอดสมันปาสกำๅน อรรถกถาพระวินย มหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 400 แตกต่างเพราะเราเป็นเหตุ." บทว่า ปริมุฎฐา ได้แก่ ผู้ลงลิ้มสติ. บทว่ากว่า วาญโภคาราคิยา คือ ทํานาเทส ร อัญญาให้ เป็น รัสสะ, ความว่า ผู้มากอาจเป็นโจก จาร หาพ่ามุติปฐมเป็นต้น เป็นโจกไม่. บทว่ากาโด ได้แก่ ผู้มักกล่าวอ่อยคำ. บทว่ายายอุปปนฺหนฺดียํ มีความว่า วิจญฺหาลั้นนั้น คนปรารถนาจะต่อปากกันเพียงใด, ย่อมเป็นผู้มักกล่าวอ่อยไปเพียงนั้น, แม้รูปหนึ่งก็ไม่ทำความสวยด้วยความเคารพต่อสงฆ์. สองบทว่ากย เทนติ มีความว่า อนันตมทะเลาะใดนําไปสู่ ความเป็นผู้ไม่มีสะอาดนี้. สองบทว่า น ตวิ เทนติ มีความว่า วิจญฺหาลั้นนั้น ไม่รู้ซึ่งความ ทะเลนั่นว่า "ความทะเลานี้ มีโทษอย่างนี้." บทวากว่า เย จ ต อุปยนฺหนฺดียํ มีความว่า ชนเหล่าใด เข้าไปพูอการที่ว่า "ผู้นี้ได้อร่อย," เป็นดังนั้นไว้. บทว่ากสนฺตโน คือ เป็นของเก่า. บทว่าว ปร มีความว่า เว้นพวกบัณฑิตเสีย ชนเหล่าอื่นจาก บัณฑิตนั้น คือ ผู้ถือความบาดหมางกัน ชนเหล่าอื่นนั้น เมื่อทำการทะเลาะอยู่กามกลางสงฆ์นี้ ย่อมไม่รู้สียเลย ที่เดียวว่า "เราทั้งหลายยุบับ คือปานปี ฉิบหาย ไปสู่อกัลความ ตายเนือง ๆ คือ สม่ำเสมอ."