การแบ่งลาภในวัดตามพระวินัย : หน้า 149/183

ประโยค - ตัดสินปาสำทัก กรรณกาพระวินัยมหาวรร ตอน ๒ - หน้าที่ 374 นั่งแล้วในวัดนั้น. เมื่อแบ่งลาภกันอยู่ในวัดหนึ่ง, อนันต์ผู้ครองอยู่ในอีกวัดหนึ่ง สมควรได้รับส่วนแบ่งด้วย. วัดเม้มกก็พิสจะทำให้เป็นที่มีลาภอันเดียวกันกับวัดนั้น โดยอุบาสกอย่างนั้น. [อวยในที่อิทธิคุณแต่งภาษยา] บทว่า ภิกขุปัญฑุติยา ได้แก่ ในสถานเป็นที่กแต่งทน- บริจาคของตน. ด้วยเหตุนี้น่า พระผูมันพรภา จิงสัตย์ว่า ทาบบริจาคที่ประชันตนทำส่งในวัดใด. พึงทราบเนื้อความแห่งคำนั้นดังนี้:- ภัตทนสง ซึ่งเป็นของทายผลภูจวัฏนี้ เป็นไปในวัดใดดี, ทายกภิกษุผู้หลายในวัดใน ให้เป็นภาระของตน นิมิตให้ฉันในเรือนทุกเมื่อดี, ในวัดใดๆสร้างอยู่ก็เทียม, ในวัดใดๆ ถ้วยสากภาคีเป็นต้นดีทีดี, แต่ด้วยแม้ทั้งสิ้นอันทายกใครสร้าง, ในวัดนั้น ของทายกนั้น ไม่มีค่าที่จะพึงกล่าวเลย. ๒๕๕ ภัตบริจาคเหล่านี้ จัดเป็นภัตบริจาคประจำ, เพราะเหตุนี้นั้น ถ้าข่าวกล่าวว่า “ภัตบริจาคประจำของข้าเจ้ากระทำอยู่ในวัดใด, ข้าเจ้าถวายในวัดนั้น” หรือว่า “ท่านจงให้ในวัดนั้น” แม้กวา มีคำบริจาคประจำในที่หลายแห่ง, จิรันนั้นเป็นอันเขาถวายทั่วทุกแห่งทั้งเดียว. ก็ว่่า ในวัดนี้มีภิกษุมากกว่า, ภิกษุเหล่านั้น พึงบอกว่า “ในวัดที่มีภัตบริจาคเป็นประจำของพวกท่าน. วัดหนึ่งมีภิกษุมาก วัดหนึ่งมีภิกษุน้อย.” ถ้าหากกล่าวว่า “ท่านทั้งหลายของถือเอาตามจำนวน