ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ตอบสนับปาส็กกิ อรรถกถาพระนิพนธ์ มหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 243
นี่แล เป็นอันถือผู้กันปวงนา ได้ปวรณแล้วเพื่อประโยชน์แแก่
ภิกษุผู้มอบปวรณานั้น.
[มอบฉันทะ]
วินิจฉัยในว่าบ วารณ เทนตูณ ณอาปิ ทำูนี้ พิง
ทราบดังนี้:-
การมอบฉันทะพึงทราบตามที่กล่าวไว้แล้ว ในอุบาสขนะกะ
เกิด และแม้มในอุบาสขณะนี้กรมมอบฉันทะ ย่อมมีเพื่อประโยชน์
แก่สงฆมรรคที่เหลือ เพราะฉะนั้น ถ้ามอบปวรณา ย่อม
มอบฉันทะด้วย เมื่อปวรณาได้มาหลบอกแล้วตามที่กล่าวแล้ว
นั่นแล ทั้งสงฆน์ ย่อมเป็นอันได้ปวรณาแล้วทั้งเดียว ถ้ากุฎิ
ผู้ลุกไม่ได้ มอบแต่ปวรณาเท่านั้น หมาได้อบรฉันทะไม่; เมื่อปวรณา
ของเธอได้บอกแล้ว และสงค์ได้ปวรณาเสร็จแล้ว ย่อมเป็นอันภิกษุทั่ง
ปวงปวรณาดีแล้ว; แต่กรรมอย่างอื่นอุประมาณก็รึบ. แต่ถ้ากุฎิผู้ลุกไม่
ได้ มอบแต่ฉันทะเท่านั้น ไม่มอบปวรณา ปวรณาและกรรมมิ
เหลือของสงฆ์หามิได้; ส่วนภิกษุนันไม่จัดว่ามได้ปวรณา, ก็ในวัน
ปวรณา [๑๐๐] แม้ภิกษุอธิบายณปวรณาในยตอนลสึมแล้วจึง
มา ก็ครอให้ฉันทะ, ปวรณากรรรมของสงฆฯจะไม่กำรึบเพราะเธอ.
[อธิบายฐานปวรณา]
วินิจฉัยในว่าคือ องษ ม ปวรณา นี้ พิงรรดังนี้ :-