การตัดสินปาปาสักกะในอรรถกถพระวินัย : หน้า 31/183

ประโยค - ตัดสินปาปาสักกะ อรรถกถพระวินัย มหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 257 ขอพระผู้มีพระภาคทรงทราบอยู่ซึ่งกาลแห่งประโยชน์ เพื่อทำความเข้าใจกูลไตรแก้เช่นชาวบ้านเหล่านั้น บทว่า วิหารปุปฉายา ได้แก่ ในรงมาที่วิหาร บทว่า สมุนาหรณฤดี ได้แก่ ทำในใจบ่อย ๆ ด้วยอำนาจความเสื่อมไพล สองบทว่า ภิโยโย มุตตาย มิความว่า ท่านจงแสดงอิทธิ- ปฏูฐานวิจารณ์เสวยมากกว่า โดยประมาณยังเกิด บทว่า อนุตราธติ ได้แก่ เป็นรูปที่มองไม่เห็น สองบทว่า โลหิตน ผูเผา ได้แก่ เป็นที่ของกรมชั่งเปื้อนเลือด บทว่า คามาตน มีความว่า เป็นเช่นกับสถานที่ฆ่าโคทั้งหลาย บทว่า กุสดโล ได้แก่ ผู้ลาดในการติดพิษ สองบทว่า วิเนย ทนุติสสูร ได้แก่ เสียงแห่งสายพิษ บทว่า อุณาจิกา ได้แก่ เป็นสายที่วิ่งดื่น คือลวดมมังนั๊ก บทว่า สรอดิ ได้แก่ สมบูรณ์ด้วยเสียง บทว่า กมมุณฺยา ได้แก่ ควรแก่ภาระงาน บทว่า อติลิภิต ได้แก่ เป็นสายที่ห่อนนั๊ก, สามบทว่า สม คุณฺฤ ปฏิจฺฉิตา ได้แก่ จงจะให้เสียงเป็นกลาง ๆ สองบทว่า วิริยสมอ อภิสุภา มิความว่า ท่านจงอธิษฐานสมะอันสัมปยูตด้วยความเพียร อธิบายว่า จงประกอบด้วยความสงบเนื่องด้วยความเพียร